Το αδύνατο σημείο του καπιταλισμού είναι η πτωτική τάση του γενικού ποσοστού κέρδους, όπως είπε ο Μαρξ, καθώς το κέρδος είναι στόχος, κίνητρο και σκοπός του κεφαλαίου. Η δραστική πτώση, που επηρεάζεται από την αύξηση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, είναι σε τελική ανάλυση η αιτία παράλυσης της διαδικασίας συσσώρευσης κεφαλαίου, οξύνοντας τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της διαδικασίας παραγωγής και της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοποίησης των προϊόντων της.

Η κρίση είναι συνέπεια της κολοσσιαίας αύξησης της παραγωγικότητας της εργατικής δύναμης, της εκμεταλλευόμενης ανθρώπινης δύναμης σε εργοστάσια και χωράφια, που με τη σειρά της δημιουργεί αύξηση του κεφαλαίου, της υπεραξίας και των εμπορευμάτων. Το κεφάλαιο αυτό όμως δε μπορεί να συσσωρευτεί ξανά σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.

Το πρόβλημα δεν είναι η αφθονία απούλητων εμπορευμάτων αλλά η αφθονία εμπορευμάτων που δεν πουλιούνται με συγκεκριμένο ποσοστό κέρδους. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για κρίση υποκατανάλωσης. Η εργατική τάξη υπάρχει για τον καπιταλισμό ως παραγωγός αξίας, όχι ως καταναλωτής.

Επιδιώκοντας την απόκτηση μεγαλύτερου κέρδους ή τη διατήρηση του μέσου ποσοστού κέρδους δημιουργείται, αντίθετα, τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους, γι’ αυτό και το αληθινό όριο της καπιταλιστικής παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο. Για να ξεπεραστούν αυτοί οι εγγενείς περιορισμοί στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ακολουθήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες οι παρακάτω άξονες:

• Πολιτική παρέμβαση για να οργανωθεί ο κύκλος σταθεροποίησης σε παγκόσμιο επίπεδο:

α) Παραγωγή και δημιουργία υπεραξίας σε παγκόσμιο επίπεδο μέσω μιας δυσανάλογης αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας. Παγκόσμια εξάπλωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. β) Προσάρτηση εδαφών και αγορών, μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, των αγροτικών προϊόντων, των πρώτων υλών κτλ.

• Προκλήθηκε αύξηση της παραγωγικότητας που συνοδεύτηκε από μείωση των μισθών -μειώνοντας την τιμή της εργατικής δύναμης ως εμπόρευμα-, στην προσπάθεια να αντισταθμιστεί μέσω της υπερβολικής αύξησης του πλασματικού κεφαλαίου και των πιστώσεων. Η χρηματοοικονομική και κερδοσκοπική οικονομία βάλλεται για να αντιμετωπιστεί η στασιμότητα του ποσοστού κέρδους, ενώ αυξάνεται ο παρασιτισμός ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην ιμπεριαλιστική της φάση.
• Τόσο οι κρίσεις υπερπαραγωγής κεφαλαίου όπως και εμπορευμάτων, που υπάρχουν αποκλειστικά στον καπιταλισμό, εκφράζουν βίαια το παράλογο του συστήματος. Αυτή η κρίση πλήττει το κεφάλαιο με βιαιότητα που είναι δύσκολο να υπολογιστεί και να ελεγχθεί, αποκαλύπτοντας τα ιστορικά όρια και το τέλος του καπιταλισμού.

Από αυτή την άποψη, στη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 18-20 Νοέμβρη του 2005, με τίτλο «Σύγχρονες τάσεις του καπιταλισμού και οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις τους. Η εναλλακτική διέξοδος των κομμουνιστών», το κόμμα μας έκανε την εξής τοποθέτηση:

«Ο κίνδυνος της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης αυξάνεται καθημερινά. Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία δείχνει ότι παρά την υψηλή συγκέντρωση του κεφαλαίου, τα κέρδη αντιπροσωπεύουν όλο και μικρότερο ποσοστό σε σχέση με τα εκατομμύρια που κινούν οι μεγάλες πολυεθνικές. Οι επιχειρήσεις χρηματοοικονομικού σχεδιασμού με σκοπό να «φτιασιδώσουν» τα βιβλία των μεγάλων επιχειρήσεων, είναι συνήθης πρακτική για να προσπαθήσουν να καλύψουν την κατάσταση, αλλά δεν μπορούν, σε καμία περίπτωση να τη σταματήσουν. Το κεφάλαιο αντιμετωπίζει όλο και περισσότερες δυσκολίες να ολοκληρώσει τον κύκλο της διευρυμένης αναπαραγωγής. Τα πολύ υψηλά επίπεδα κερδοσκοπίας και η προσφυγή στη χρηματοοικονομική διαχείριση όχι μόνο δεν επιλύουν αλλά περιπλέκουν περαιτέρω την εικόνα.»

Στην κρίση υπερπαραγωγής προστίθενται σήμερα κι άλλα προβλήματα, μια κρίση αν θέλετε που επιδρούν διαλεκτικά και συγκρούονται με την σειρά τους στα όρια του καπιταλισμού στην παραγωγή υπεραξίας και κεφαλαίου. Θα πρέπει να σημειωθεί:

• Η άνοδος της παραγωγής του πετρελαίου και οι συνέπειές της στον τρόπο παραγωγής, μεταφορών, πολεοδομίας, ζωής κτλ. Ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας βεβαιώνει ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες μπορούν να αυξήσουν την ζήτηση κατά 47% μέχρι τα 121 εκατ. βαρέλια το χρόνο το 2030 και οι πετρελαϊκές εταιρίες και οι χώρες παραγωγής του πρέπει να ξοδεύουν περίπου 100.000 εκατ. δολάρια τον χρόνο (76.500 εκατ. ευρώ) για να εκμεταλλευτούν νέα αποθέματα ώστε να διατηρηθεί αυτός ο ρυθμός.
• Η κλιματική αλλαγή, που ίσως είναι ήδη εκτός ελέγχου για το σύστημα παραγωγής υπεραξίας και επηρεάζει αρνητικά τα οικοσυστήματα και τις συνθήκες ζωής και δουλειάς των λαών. Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Ταμείο για την Φύση (WWF) ο πλανήτης έχασε σε λίγο περισσότερο από το ένα τέταρτο του αιώνα σχεδόν το ένα τρίτο του βιολογικού πλούτου και των πόρων του, και με τον σημερινό ρυθμό η ανθρωπότητα το 2030 θα χρειάζεται δύο πλανήτες για να διατηρήσει τον τρόπο ζωής της.
• Το διατροφικό πρόβλημα που καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους να πεθάνουν από πείνα. Ο αριθμός των υποσιτιζόμενων ατόμων αυξήθηκε από 850 εκατ. σε 925 εκατ. ως αποτέλεσμα της ανόδου των τιμών των τροφίμων την περίοδο 2007-2008 σύμφωνα με την Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας. Οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν το 2005-2006 κατά 12%, κατά 24% το 2007 και σχεδόν 50% το διάστημα Γενάρη-Ιούλη του 2008.

Η καπιταλιστική κρίση δεν θα ξεπεραστεί μέσα από μεταρρυθμίσεις ή κεϋνσιανές συνταγές. Μόνο μέσω της αύξησης της εκμετάλλευσης, της λεηλασίας και του δραστικού περιορισμού οποιουδήποτε δημοκρατικού δικαιώματος μπορεί το καπιταλιστικό σύστημα να ξεπεράσει την κρίση. Οι Μαρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο έθεταν το ερώτημα «Πως ξεπερνάει η αστική τάξη τις κρίσεις;» και απαντούσαν «από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς, λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να τις προλαβαίνει».

Επομένως, ή η αστική τάξη θα επιβάλει την έξοδο της από την κρίση κάνοντας πιο αντιδραστική την καπιταλιστική δικτατορία και διαμορφώνοντας αυξημένα επίπεδα βίας για να διασφαλίσει την διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου, ή οι μεγάλες εργατικές πλειοψηφίες θα επιλέξουν μια έξοδο με όρους λαϊκής αντεπίθεσης προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι της πλουτοκρατίας.

Η σύγχρονη κοινωνία είναι δομημένη γύρω από την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας γι’ αυτό και όλες οι αντιθέσεις που υπάρχουν στην κοινωνία έρχονται σε σύγκρουση με την σταθεροποίηση του κεφαλαίου. Η κρίση στα τρόφιμα, στην ενέργεια, στο φυσικό περιβάλλον και στο νερό, οι διακρίσεις λόγω φύλου μέσω της πατριαρχίας, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κερδοσκοπία στη γη, οι φυλετικές και εθνοτικές διακρίσεις, οι λοιμοί και οι πανδημίες κτλ. Όλοι οι αγώνες στους τομείς αυτούς πρέπει να κατευθύνονται ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, στην προοπτική του επαναστατικού ξεπεράσματος του καπιταλισμού.

Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης γίνονται πιο σκληρές μέρα με τη μέρα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η σταθερή αύξηση της ανεργίας, οι απολύσεις που δρομολογούν οι εργοδότες για να εξαλείψουν τα τμήματα της εργατικής τάξης με τα περισσότερα δικαιώματα, η συστηματική κλοπή των αποζημιώσεων και των εξοφλήσεων, η μη καταβολή των υπερωριών, η μείωση των μισθών κτλ. είναι στην ημερήσια διάταξη.

Σε ετήσια βάση η ισπανική οικονομία υπέστη κατά το τελευταίο έτος συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 4,2%, με μείωση 1,1% κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2009, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών. Όλοι οι παραγωγικοί τομείς κατέγραψαν αρνητικά ποσοστά ανάπτυξης σε σχέση με την ίδια περίοδο της προηγούμενης χρονιάς. Ο στόχος του προγράμματος Σταθερότητας για την περίοδο 2010-2012 προβλέπει αρνητική αύξηση της τάξης του 3,6% για το 2009, δεδομένα που συμπίπτουν με της ισπανικής κυβέρνησης.

Η ισπανική εργατική τάξη δέχεται σκληρό χτύπημα. Η πλήρης απασχόληση μειώθηκε κατά 7,1% σε ετήσια βάση. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου Οικονομικών, το 63% των Ισπανών εργαζομένων εισπράττουν μηνιαίο ακαθάριστο εισόδημα κάτω από 1.100 ευρώ (16,7 εκατ. μισθωτοί). Το διάστημα 1999-2006 οι ισπανικές επιχειρήσεις παρουσίασαν 73% άνοδο στα καθαρά κέρδη, πάνω από το διπλάσιο του μέσου όρου της ΕΕ των 15 (33,2%) ή της ζώνης του ευρώ (36,6%), ενώ το κόστος εργασίας στην Ισπανία για το ίδιο διάστημα αυξήθηκε μόνο κατά 3,7%, πέντε φορές λιγότερο απ’ ότι στην Ευρώπη των 15 (18,2%). Η ανεργία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας, υπολογίζεται στα τέλη του 2009 να βρίσκεται γύρω στο 25%.

Τα οικονομικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στην ανεργία, την προσωρινή απασχόληση και τα επίπεδα των μισθών. Από γεωγραφικής άποψης τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι: στις κοινότητες με ποσοστό ανεργίας μεγαλύτερο από τον εθνικό μέσο όρο υπάρχουν υψηλότεροι δείκτες συμβάσεων προσωρινής απασχόλησης και μισθωτοί της τάξης των 1.000 €.

Από την κατάσταση αυτή πλήττονται κυρίως οι νέοι χωρίς σταθερές ώρες εργασίας και με μισθούς πείνας. Πάνω από το 60% των συμβάσεων εργασίας σε νέους είναι προσωρινής απασχόλησης, με μισθούς χαμηλότερους κατά 30%, με αποτέλεσμα το 2008 μπορούσε να είναι οικονομικά ανεξάρτητο μόνο το 21% της νεολαίας. Η εργαζόμενη γυναίκα σε πολλές περιπτώσεις προσπαθεί να βοηθήσει στην άσχημη οικονομική κατάσταση της οικογένειας βρίσκοντας δουλειά στο πλαίσιο της παραοικονομίας, με χαμηλούς μισθούς και κανένα εργατικό δικαίωμα.

Η οικονομική ολιγαρχία απαλλοτριώνει την ιδιοκτησία των εργατικών οικογενειών που δε μπορούν να πληρώσουν τις υποθήκες τους, επηρεάζοντας ιδιαίτερα τους εργάτες μετανάστες. Δημιουργείται λοιπόν μια επιχείρηση πολυεκατομμυρίων από την επανάκτηση των κατοικιών με χρέη. Το 2008 καταγράφηκαν 58.686 κατασχέσεις, πάνω από το διπλάσιο της προηγούμενης χρονιάς και το τριπλάσιο από τις κατασχέσεις που καταγράφτηκαν για το έτος 2006. Ο αριθμός αυτός είναι μεγαλύτερος από το σύνολο των ετών 2004-2007 και η τάση χειροτερεύει το πρώτο εξάμηνο του 2009. Πολλοί εργαζόμενοι δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν στις δόσεις της υποθήκης που συχνά αντιστοιχούν σε περισσότερο από το 50% του μισθού τους. Αυτές οι περίπου 60.000 κατοικίες που πέρασαν από τα χέρια του εργαζόμενου λαού στα χέρια του κεφαλαίου σε ένα έτος αντιστοιχούν στην ιδιοκτησία μιας πόλης 250.000 κατοίκων. Το δεύτερο εξάμηνο του 2009 το χτύπημα στα ακίνητα θα πλήξει περισσότερο τα λαϊκά στρώματα, σε μια χώρα με περισσότερα απούλητα σπίτια κι από τις ΗΠΑ.

Η δικτατορία του κεφαλαίου εκφράζεται στις πραγματικές της διαστάσεις. Το αστυνομικό κράτος διαμορφώνεται καιρό τώρα με νομοθετικές αλλαγές και κυνηγητό και καταστολή του λαού σε κάθε αγώνα. Η αστική «ελευθερία» μετατρέπεται σε μουσειακό κομμάτι και δίνει τη θέση της στην καταστολή, τον φασισμό και τον αντικομμουνισμό.

Οι συνθήκες που περιγράφονται διαμορφώνουν ένα σενάριο όπου είναι επιτακτική ανάγκη να προβάλλει η σοσιαλιστική εναλλακτική πρόταση απέναντι στον καπιταλισμό που πεθαίνει, δυναμώνοντας την συνείδηση και την οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης και των ανερχόμενων στρωμάτων του εργαζόμενου λαού.

Η κρίση είναι μια μοναδική ευκαιρία που επιδρά στη διαχείριση του καπιταλισμού και του Κράτους. Η πολιτική εξουσία γίνεται πιο ευάλωτη. Πιο αδύναμη γίνεται και η δυνατότητα επιλογής του τι θα παραχθεί, πως και για ποιον. Ανοίγονται συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της αστικής τάξης που θα είναι λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές ανάλογα με την ικανότητα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της να παρεμβαίνουν στην ταξική πάλη επιδιώκοντας να μετατρέψουν την οικονομική κρίση σε πολιτική κρίση που ανοίγει τις πόρτες για το επαναστατικό ξεπέρασμα του καπιταλισμού.

Αρχίζει μια περίοδος κατά οποία θα πρέπει να επιχειρήσουμε να διαλύσουμε τον φαινομενικά αήττητο ολοκληρωτισμό τον οποίο έχει υποβάλει η κυρίαρχη τάξη στην εργατική πλειοψηφία, αμφισβητώντας κατά μέτωπο τον καπιταλισμό. Πρόκειται για μια στιγμή στην οποία το κύριο καθήκον του Κομμουνιστικού Κόμματος συνίσταται στο να οργανώσει και να διαβλέψει ρήγματα για να μπορέσει η εργατική τάξη να κάνει βήματα αντεπίθεσης.

Η εργατική τάξη πρέπει να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική διαπάλη, συσπειρώνοντας γύρω από τα συμφέροντά της πλατιά λαϊκά στρώματα που, έχοντας κινητοποιηθεί από δευτερεύουσες αντιθέσεις ή από επιμέρους διεκδικήσεις, πρέπει να ανατρέψουν τον συσχετισμό δυνάμεων υπέρ του σοσιαλισμού.

Στο τρέχον σενάριο όξυνσης της ταξικής πάλης, προβάλλει επείγουσα η ανάγκη ανασύνταξης του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση και η ώθηση των λαϊκών αγώνων. Αυτό χρειάζεται λοιπόν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα το οποίο παίζοντας πρωτοπόρο ρόλο, δίνει ώθηση και προσανατολίζει την οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού μπροστά στην αυξανόμενη εκμετάλλευση και τα ατέλειωτα προβλήματα που επιβάλλει ο καπιταλισμός στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου.

Η επιλογή ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τη βαρβαρότητα είναι η πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα. Τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα πρέπει να χαράξουν στρατηγικές γραμμές που να επιτρέπουν στην εργατική τάξη να αποδυναμώσει την εξουσία των μονοπωλίων, ανοίγοντας χώρο ενάντια στην εξουσία και αποδυναμώνοντας τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ προς όφελος της εργατικής τάξης, υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και των καταπιεσμένων λαών.

Ο ηγετικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος πρέπει να δίνει στρατηγική προοπτική στην εργατική και λαϊκή πάλη, πρέπει να οικοδομεί την ενότητα της εργατικής τάξης και να προωθεί τον οργανωμένο αγώνα προβάλλοντας εναλλακτική πρόταση για λαϊκή, σοσιαλιστική εξουσία απέναντι στην εξουσία των μονοπωλίων και την δικτατορία του κεφαλαίου.

Η εργατική τάξη χρειάζεται να συμμαχήσει με τα πλατειά λαϊκά τμήματα που επηρεάζονται από τις επιταγές του μονοπωλιακού καπιταλισμού, για να οικοδομηθεί μια εναλλακτική λύση από την πλειοψηφία κόντρα στην ολιγαρχία. Γι’ αυτό και η πάλη για την ηγεμονία, με τη λενινιστική έννοια, είναι βασική προϋπόθεση και γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η ιδεολογική διαπάλη.

Η κατάκτηση του σοσιαλισμού, όπως κάθε επαναστατική διαδικασία, δεν προκύπτει από τη μια μέρα στην άλλη ούτε ακολουθεί μια ευθεία γραμμή. Ούτε και θα είναι το αποτέλεσμα μιας αυθόρμητης αγωνιστικής διαδικασίας. Η άνοδος της πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης απαιτεί παράλληλα με συγκεκριμένες αντικειμενικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που διαμορφώνουν ένα επαναστατικό σκηνικό, και υποκειμενικές συνθήκες που απαιτούν την παρέμβαση και τον πολιτικό-ιδεολογικό προσανατολισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στις συνθήκες που εκδηλώνεται η ταξική πάλη στην Ισπανία, και δεδομένου του σημερινού συσχετισμού δύναμης, πρέπει να οικοδομήσουμε ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που να ανταποκρίνεται και να εκφράζει την επιθυμία αλλαγής των μαζών, συμβάλλοντας στη σύμπλευση των εργατικών και λαϊκών αγώνων ενάντια στον καπιταλισμό που βρίσκεται σε κρίση με προοπτική τον σοσιαλισμό.

Η έξοδος από τη σημερινή καπιταλιστική κρίση εκφράζεται με τους όρους σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στην Σοβιετική Ένωση και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές σοσιαλιστικές χώρες, με την αυξανόμενη ιμπεριαλιστική βία σε όλα τα επίπεδα (πόλεμοι, εξοπλισμοί, κατασκοπεία, καταστολή...), η αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, η συνεχής απώλεια εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η απόλυτη αδυναμία του καπιταλισμού να δώσει απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας επιβεβαιώνουν πλήρως τη θέση ότι αυτή είναι η εποχή της Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Χρειάστηκαν δύο δεκαετίες για να επιβεβαιωθεί ότι όσοι απομακρύνθηκαν από τον μαρξισμό-λενινισμό στην πραγματικότητα είχαν ενστερνιστεί τη γραμμή της ενσωμάτωσης στο σύστημα, τον απόλυτο ρεφορμισμό και σε μερικές περιπτώσεις τον αντικομμουνισμό.

Η εγκατάλειψη του μαρξισμού-λενινισμού δεν ήταν απλά ένα τυπικό ζήτημα. Είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή ορισμένων Κομμουνιστικών Κομμάτων, που εγκατέλειψαν τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και προσπάθησαν να μετατραπούν σε εκλογικές μηχανές σοσιαλδημοκρατικού τύπου, καταλύοντας τη λενινιστική δομή, αλλοιώνοντας τον επαναστατικό χαρακτήρα των λενινιστών αγωνιστών και αποκηρύσσοντας τη δικτατορία του προλεταριάτου και κατ’ επέκταση την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας ενώ αποδέχτηκαν επί της ουσίας την κριτική του ιμπεριαλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες.

Τα γεγονότα επιβεβαίωσαν ότι η εργατική τάξη χρειάζεται μια δομή που να μπορεί να οργανώνει και να κατευθύνει την πάλη για τον σοσιαλισμό. Μια κομματική δομή που να βασίζεται στις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και να μπορεί να συνδυάζει με επιτυχία διαφορετικές μορφές πάλης σύμφωνα με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες της ταξικής πάλης. Μια δομή που να μπορεί να εξασφαλίζει στο εργατικό και λαϊκό κίνημα μια στρατηγική για την εξουσία που να προκύπτει μετά από αυστηρή, επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας. Μια ταξική δομή, οργανωμένη σε Κόμμα, που να γνωρίζει ότι η πάλη της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα αποτελεί κομμάτι της πάλης της παγκόσμιας εργατικής τάξης και, κατ’ επέκταση, υψώνει τη σημαία του προλεταριακού διεθνισμού.

Η περίοδος που επικράτησε στην Ισπανία το δεξιό ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού» οδήγησε σε μια ιστορική ήττα της εργατικής τάξης. Σήμερα πρέπει να ξεπεράσουμε οριστικά τις αδυναμίες και αποκλίσεις αυτής της περιόδου και, πράγμα που απαιτεί την αποκατάσταση των διδαγμάτων και του επαναστατικού πνεύματος του Κόμματος των Μπολσεβίκων και τη λεπτομερειακή ανάλυση και υπεράσπιση της εμπειρίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ο αιώνα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, μέσα από τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, πρέπει να προωθήσει μια πολιτική παρέμβαση που να συνδέει και να κατευθύνει την εργατική τάξη. Αυτή, με τη σειρά της, θα πρέπει να σχηματίσει ένα μέτωπο ταξικής συμμαχίας με διάφορα λαϊκά στρώματα που βρίσκονται αντιμέτωπα με τον μονοπωλιακό καπιταλισμό. Η ευρεία συμμετοχή των μαζών στην ταξική πάλη αποφέρει εξαιρετική πείρα. Ο ρόλος των κομμουνιστών είναι να συμβάλλουν ώστε η διαδικασία της εργατικής και λαϊκής πάλης να πλήττει και να αποδυναμώνει την εξουσία των κυρίαρχων τάξεων στην προοπτική της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Στην Ισπανία στην κορυφή του καπιταλιστικού εποικοδομήματος βρέθηκε η Μοναρχία των Βουρβόνων, που την επέβαλαν στο λαό οι φασίστες, και αποτέλεσε τον ανώτερο υποστηρικτή της εξουσίας της ολιγαρχίας και των γαιοκτημόνων. Η αναθεωρητική άποψη -κατά την οποίο στις συνθήκες της κοινοβουλευτικής μοναρχίας ο σοσιαλισμός μειώνεται στο επίπεδο της απλής πάλης για το βάθεμα της δημοκρατίας μέσω αναδιαρθρώσεων- στην Ισπανία υποστηρίζεται από τον ρεφορμισμό, υπάγει την πάλη της εργατικής τάξης στο αστικό δημοκρατικό πλαίσιο. Προκύπτει λοιπόν ότι και η δικτατορία του Φράνκο και η σημερινή κοινοβουλευτική μοναρχία αποτελούν δύο ιστορικές μορφές της δικτατορίας του κεφαλαίου. Έτσι, εγκαταλείπεται η μαρξιστική θεωρία σχετικά με το Κράτος και απομακρύνεται η εργατική τάξη από τον επαναστατικό της στόχο.

Ωστόσο, στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, όσο αυξάνονται οι εργατικοί αγώνες τόσο ενισχύονται οι δημοκρατικές επιδιώξεις σε πλατειά λαϊκά στρώματα. Όπως σε άλλες στιγμές της ιστορίας της χώρας μας το αίτημα για δημοκρατία μετατρέπεται σταδιακά σε εναλλακτική πρόταση εξουσίας των λαϊκών στρωμάτων. Τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε σημαντική πρόοδος σε αυτό το θέμα και περάσαμε από τη ανάμνηση και την υπεράσπιση της ιστορικής εμπειρίας της Δεύτερης Δημοκρατίας στην ανοιχτή πάλη για την Τρίτη Δημοκρατία.

Η αναγκαία εργατική και λαϊκή αντεπίθεση για το ΚΚ των Λαών της Ισπανίας πρέπει να περιλαμβάνει μια διαδικασία εντατικοποίηση της πάλης των μαζών για να κατακτήσουν μια διαδικασία προσανατολισμένη στην ανακήρυξη της Τρίτης Δημοκρατίας και στην κατάργηση του Συντάγματος του 1978. Χρειάζεται μια εναλλακτική πρόταση με κεντρικό στόχο για τους κομμουνιστές να γίνει η εργατική τάξη των λαών της Ισπανίας η εθνική άρχουσα τάξη. Ως εκ τούτου, αυτή η διαδικασία πρέπει να βασίζεται στα συμφέροντα του προλεταριάτου και των συμμάχων του που, στις παρούσες συνθήκες, για το ΚΚ των Λαών της Ισπανίας πρέπει να έχουν ξεκάθαρα σοσιαλιστικό περιεχόμενο.

Η στρατηγική για την εργατική εξουσία, για τον σοσιαλισμό, πρέπει να χτυπήσει κάθε συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό, τόσο στο στρατιωτικό σκέλος, με την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, όσο και στην συμμετοχή σε αυτό τον ιμπεριαλιστικό πόλο, την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Σοσιαλιστική Επανάσταση δεν είναι χίμαιρα ούτε αποτέλεσμα μιας σταδιακής διαδικασίας μεταρρυθμίσεων. Ανακύπτει λοιπόν το ιστορικό ζήτημα μεταξύ μεταρρύθμισης και επανάστασης. Η ανασύνταξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με μαρξιστικούς-λενινιστικούς όρους, όπως και σε άλλες στιγμές στην ιστορία της πάλης της εργατικής τάξης, θα είναι στοιχείο αποφασιστικής σημασίας για την προώθηση της επαναστατικής διαδικασίας και τη νίκη του σοσιαλισμού τον 21ο αιώνα, που θα είναι ο αιώνας της νικηφόρας προλεταριακής επανάστασης ή της βαρβαρότητας.