Στις 29 Ιούλη, η New York Times δημοσίευσε ένα άρθρο του Neil Mac Farquhar με τον εξής τίτλο: «όσο τραβάει ο πόλεμος στη Συρία, οι τζιχαντιστές αναλαμβάνουν μεγαλύτερο ρόλο». Όπως φαντάζεστε από τον τίτλο, το άρθρο είχε θέμα τον αυξανόμενο ρόλο των τζιχαντιστών στις γραμμές της λεγόμενης συριακής αντιπολίτευσης. Όμως σε κάποιο σημείο ο δημοσιογράφος έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, παραθέτοντας τα λόγια του Thomas Pierret, ενός ακαδημαϊκού από το πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου: «Δεν είναι όλοι οι ξένοι μαχητές τζιχαντιστές. Ένας Λιβυο-ιρλανδός μαχητής ο Mahdi al-Harat, που βοήθησε στην καθοδήγηση της μάχης της Τρίπολης στη Λιβύη, οργάνωσε ομάδα εθελοντών για τη Συρία» σημειώνει ο Thomas Pierret, λέκτορας του σύγχρονου συριακού Ισλάμ στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. «Δεν είναι τζιχαντιστής, θεωρεί τον εαυτό του Λίβυο επαναστάτη που βρίσκεται εκεί για να βοηθήσει τη συριακή επανάσταση» είπε ο Κύριος Pierret. [1]

Το όνομα Mahdi al-Harati που ξεχώρισε ως παράδειγμα μη τζιχαντιστή μαχητή στη Συρία είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Από το ίδιο ρεπορτάζ μαθαίνουμε ότι διοικεί την ταξιαρχία Liwa al-Ummah κοντά στο Χαλέπι, όπου ο γαμπρός του Hussan al-Najar πολεμάει επίσης με το στρατό Ασάντ.

Τα ονόματα αυτών των Ιρλανδών υπηκόων που γεννήθηκαν στην Τρίπολη τα ακούσαμε πρώτη φορά πριν από ένα χρόνο στη λεγόμενη λιβυκή εξέγερση. Στις 13 Αυγούστου 2011 διαβάσαμε πού βρίσκεται στην «The Irish Times». [2] Βρισκόταν σε μια μικρή πόλη που τη λένε Nalut, στα σύνορα Λιβύης-Τυνησίας όπου στεγαζόταν το αρχηγείο της λεγόμενης Επαναστατικής Ταξιαρχίας της Τρίπολης. «Όλοι εδώ γνωρίζουν τον ευγενικό Ιρλανδό Harati» λέει ο δημοσιογράφος. Σίγουρα τον γνωρίζουν όλοι μιας και ήταν διοικητής εκεί, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ήταν «ευγενικός»...

Το Φλεβάρη του 2011 ο Al-Harati έφυγε από το Δουβλίνο, όπου υποτίθεται ότι ζούσε μια ήσυχη ζωή με τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του, για να ενταχθεί στους αντάρτες υπό τη διοίκηση του ΝΑΤΟ. Αυτός και ο γαμπρός του Hussan al-Najar, παλιότερα εργολάβος στο Δουβλίνο, πήγαν στη Λιβύη για να ασχοληθούν με «τις μπίζνες της επανάστασης». Ίδρυσαν την Επαναστατική Ταξιαρχία της Τρίπολης, ένα παράξενο μίγμα από άντρες με πολύ υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ανάμεσά τους και μηχανικοί, γιατροί, επιχειρηματίες κλπ., με στόχο να πάρουν την Τρίπολη από τις δυνάμεις του Καντάφι. «Η σκέψη μας ήταν να δημιουργήσουμε μια καλά οργανωμένη ομάδα για να παλέψει στο δυτικό τμήμα της χώρας. Δεν είχαμε ιδεολογία, ήμασταν απλά επαναστάτες». [3] Έγιναν αμέσως ευπρόσδεκτοι από το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο και μέσα σε λίγους μήνες ο αριθμός τους αυξήθηκε από 15 σε 1.000. Έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση από τις ειδικές δυνάμεις του Κατάρ και συμμετείχαν στη «μάχη της Τρίπολης».

Ο Mahdi al-Harati ήταν ο διοικητής της κύριας επίθεσης ενάντια στην Τρίπολη που εξαπολύθηκε στις 21 Αυγούστου 2011. Αφού κατέλαβαν την πρωτεύουσα έγινε αναπληρωτής πρόεδρος του στρατιωτικού συμβουλίου της Τρίπολης. Με άλλα λόγια, έγινε ο δεύτερος υπεύθυνος για την οργάνωση, δηλαδή για τη συγκέντρωση όλων των ένοπλων αγωνιστών σε έναν εθνικό στρατό. Ο πρώτος ήταν ο Abdulhakim Belhaj. Ναι, ο Belhaj της λιβυκής Ισλαμικής Ομάδας Μάχης, του παραρτήματος της Al Qaeda στο ισλαμικό Μαγκρέμπ στη Λιβύη.

Η ιστορία του Mahdi al-Harati και του γαμπρού του Hussan al-Najar, των λεγόμενων «επαναστατών της Αραβικής Άνοιξης», δεν τελειώνει εδώ. Πράγματι, γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα όταν ο al-Sarati άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά της καριέρας του στις «μπίζνες της επανάστασης».

Στις αρχές του Οκτώβρη του 2011 κάποιος διέρρηξε το σπίτι της οικογένειας Harati στο Δουβλίνο. Έκλεψαν ένα μεγάλο ποσό κοσμημάτων που κατασκευάστηκαν στη Λιβύη και την Αίγυπτο. Όμως δεν τελειώνει εδώ. Κλάπηκαν επίσης 200.000€ μετρητά όλα σε χαρτονομίσματα των 500€ και φυλαγμένα σε δυο διαφορετικούς φακέλους. Ο Mahdi al-Harati επέστρεψε βιαστικά στο Δουβλίνο και είπε στους αστυνομικούς ότι τα χρήματα του τα έδωσαν μυστικοί πράκτορες των ΗΠΑ για να βοηθήσει τις προσπάθειες του πολέμου στη Λιβύη. [4] Οι 200.000 που κλάπηκαν από το σπίτι του στο νότιο Δουβλίνο ήταν το ποσό που φύλαξε ο al-Harati για τον εαυτό του. Με άλλα λόγια, ο ήσυχος και ευγενικός Άραβας δάσκαλος λιβυκής καταγωγής που ζούσε στην Ιρλανδία ομολόγησε ότι έκανε «επαναστατικές μπίζνες» στη Λιβύη με μισθοδοσία από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.

Λίγες μέρες μετά από αυτό το περιστατικό παραιτήθηκε από τη θέση του στο «νέο καθεστώς» της Λιβύης. Αυτό μπορεί να οφείλεται στις πλέον βίαιες διενέξεις ανάμεσα στην ομάδα Abdulhakim Belhaj, στην οποία εμπλεκόταν ο al-Harati και την κλίκα Mahmoud Jibril. Η παραίτησή του μπορεί επίσης να οφείλεται στην απώλεια των πριμ του. Ο άνθρωπος είναι επαγγελματίας, γιατί να μαζευτεί όταν μπροστά του βρίσκονται πολύ πιο πολλές ευκαιρίες... Έτσι τώρα βρίσκεται στο Χαλέπι, καθοδηγώντας την Ταξιαρχία Liwa al-Ummah, και πάλι μια παράξενη ομάδα μαχητών της ελίτ με μηχανικούς, γιατρούς, επιχειρηματίες κλπ. στις γραμμές της.

Μπορούμε να πούμε κι άλλα για την ιστορία του Mahdi al-Harati, «επαγγελματία επαναστάτη α λα Αραβική Άνοιξη». Πράγματι πριν την αναζήτησή του στη Λιβύη ο al-Harati δεν ήταν τόσο ήσυχος όσο ίσως να φαντάζεστε. Ήταν στο πλοίο Mavi Marmara όπου το Μάη του 2010 οι στρατιώτες του Ισραήλ έσφαξαν 9 άτομα. Τον κατέβασαν από το πλοίο με φορείο, όχι επειδή τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της απάνθρωπης επίθεσης των Ισραηλινών δυνάμεων, αλλά επειδή έπαθε διαβητικό σοκ πριν από την επίθεση. Έπαθε διαβητικό σοκ, κατέβηκε ζωντανός από το πλοίο και γύρισε πίσω στο Δουβλίνο ως ήρωας. Πολύ σύντομα αποκόμισε οφέλη από αυτό το περιστατικό.

Μπήκε στο πλοίο του στολίσκου Γάζα με τη βοήθεια του Ιρλανδικού Αντιπολεμικού Κίνηματος (ΙΑΚ). Το διάστημα αυτό απέκτησε καλές σχέσεις με το αντιπολεμικό κίνημα στο Δουβλίνο. Και όταν έφυγε για τη Λιβύη για να παλέψει κάτω από τις φτερούγες του ΝΑΤΟ και στη ουρά της Al Qaeda το ΙΑΚ καλούσε τη «διεθνή κοινότητα» να εξοπλίσει το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο και να το αναγνωρίσει ως το νόμιμο αντιπρόσωπο του λιβυκού λαού. Το ίδιο κίνημα απαιτούσε στρατιωτική βοήθεια 1,3 δισεκατομμυρίων στην Αίγυπτο για να διοχετευτεί στους «Λίβυους επαναστάτες», όπως ο al-Harati. [5] Λοιπόν, το έκαναν ...

Ασκώντας κριτική στον ψεύτικο «διεθνισμό» του Κάουτσκι, ο οποίος υπερασπίστηκε την κατάπτυστη εξαπάτηση των μενσεβίκων που αποκαλούσαν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο πόλεμο αμυντικό ή επαναστατικό, ο Λένιν έκανε το ακόλουθο σχόλιο: «Ένας ιμπεριαλιστικός δεν παύει να είναι ιμπεριαλιστικός επειδή οι τσαρλατάνοι, οι φρασεολόγοι και οι μικροαστοί Φιλισταίοι ρίχνουν ένα ζαχαρωμένο “σύνθημα”. Ο πόλεμος δε θα πάψει να είναι ιμπεριαλιστικός, παρά μονάχα όταν η τάξη που διεξάγει τον ιμπεριαλιστικό αυτόν πόλεμο και που είναι δεμένη μ ’ αυτόν με χίλια δυο οικονομικά νήματα (αν όχι με σκοινιά) θα ανατραπεί πραγματικά και θα αντικατασταθεί στην εξουσία από την αληθινά επαναστατική τάξη, από το προλεταριάτο. Δεν υπάρχει άλλο μέσο να γλιτώσουμε από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, καθώς και από τη ληστρική ιμπεριαλιστή ειρήνη». [6]

Σχεδόν 100 χρόνια μετά τη διατύπωση αυτού του επιχειρήματος από το Λένιν έχουμε πολύ περισσότερους φρασεολόγους ή μικροαστούς Φιλισταίους που ρίχνουν ζαχαρωμένα «συνθήματα» για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι μικροαστοί Φιλισταίοι της εποχής μας δημιουργούν για μια ακόμη φορά μια κατάπτυστη εξαπάτηση για τη φύση και τους παράγοντες μιας ακόμη ιμπεριαλιστικής επίθεσης. Ένα κοινό εργαλείο εξαπάτησης είναι η «αντίθεση σε κάθε ξένη επέμβαση».

Επιτρέψτε μου να συνεχίσω με το Ιρλανδικό «Αντιπολεμικό» Κίνημα. Οι φίλοι του al-Harati και οι συν αυτώ εξέδωσαν ανακοίνωση το Μάρτη του 2011, λίγες μέρες αφότου πάρθηκε η θλιβερή απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων». Στην ανακοίνωσή τους όριζαν αυτό που θεωρούν «ξένη επέμβαση» σε αντίθεση με αυτό που θεωρούν «αληθινή στήριξη στην υπόθεση του λαού» ως εξής: «Αν το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ ήθελαν πραγματικά να στηρίξουν και να προστατέψουν τους αντάρτες θα έπρεπε να είχαν δράσει διαφορετικά. Θα μπορούσαν να στείλουν άμεσα όπλα στους αντάρτες και να στείλουν αντιαεροπορικό εξοπλισμό στη Βεγγάζη, την Αλζεντάν και τη Ζιντάν κοντά στα σύνορα με την Τυνησία και να ρίξουν εξοπλισμό και εφόδια στους αντάρτες που πολιορκούσαν την Αντζαμπίγια και τη Μισράτα. Θα μπορούσαν να προσφέρουν ιατρική βοήθεια και να ακολουθήσουν το παράδειγμα πολλών Λίβυων γιατρών που είναι εξόριστοι και έσπευσαν στη Λιβύη για να προσφέρουν βοήθεια στους τραυματισμένους. Θα μπορούσαν να συμφωνήσουν με την αναγνώριση του Εθνικού Συμβουλίου με έδρα τη Βεγγάζη ως νόμιμης κυβέρνησης της Λιβύης. [...]

Πού βρίσκεται λοιπόν η αιτιολόγηση της επίθεσης; Με 39,1 δισεκατομμύρια βαρέλια υψηλής ποιότητας πετρελαϊκών αποθεμάτων και με την τιμή του πετρελαίου να ξεπερνάει τα 105$ το βαρέλι, οι δυτικές πετρελαϊκές εταιρίες ενδιαφέρονται να διατηρήσουν την πρόσβαση τους στις λιβυκές πετρελαϊκές πηγές. ΗΒΡ έχει τεράστιες επενδύσεις εκεί, αλλά η Ιταλία και η Ισπανία είναι μεγάλοι αγοραστές του λιβυκού πετρελαίου και οι περισσότερες μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρίες λειτουργούν στη Λιβύη, μεταξύ αυτών η Repsol της Ισπανίας, η Eni της Ιταλίας, η Total της Γαλλίας, η Wintershall της Γερμανίας και η OMVτης Αυστρίας. Όπως και στην περίπτωση του Ιράκ, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι το ζήτημα του πετρελαίου παίζει τεράστιο ρόλο σε αυτήν την στρατιωτική επιχείρηση». [7]

Τι θεωρούν λοιπόν ιμπεριαλιστικό πόλεμο αυτοί οι σύγχρονοι μικροαστοί Φιλισταίοι; Τι θεωρούν «ξένη επέμβαση»;

Απ’ ό,τι φαίνεται δε θεωρούν τρόπο επέμβασης την προμήθεια όπλων, τη στρατιωτική εκπαίδευση και τις πληροφορίες στους λεγόμενους «αντάρτες». Με άλλα λόγια, ξένη επέμβαση είναι να εκτοξεύεις πυραύλους Tomahawk από μη επανδρωμένα σκάφη τύπου Predator, αλλά το να εφοδιάζεις με τέτοια την πολιτοφυλακή του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου δεν είναι!

Επιπλέον, σύμφωνα με τους φρασεολόγους της εποχής μας, οι συνεχείς απαιτήσεις των λεγόμενων ανταρτών που από την αρχή των αναταραχών ζητούσαν στρατιωτική επέμβαση, ιδιαίτερα αεροπορικές επιδρομές, δεν μπορούν να θεωρηθούν ως κάλεσμα για ξένη στρατιωτική επέμβαση.

Ντράπηκαν καθόλου αυτοί οι μικροαστοί Φιλισταίοι όταν διάβασαν το ρεπορτάζ για το πώς έπεσε η Τρίπολη; Την ιστορία αυτή την είπε το Reuters, δηλαδή ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες πολεμοκάπηλων μέσων ενημέρωσης. [8] Σίγουρα γράφτηκε για να πανηγυρίσει για το πώς οι λεγόμενοι αντάρτες δούλεψαν χέρι-χέρι με τις δυτικές πρωτεύουσες. Κάνει αρκετά αναλυτική αναφορά στις στενές σχέσεις ανάμεσα στην πολιτοφυλακή του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου και των δυτικών πρωτευουσών, για το πόσες φορές συναντήθηκαν στο Παλάτι των Ηλυσίων, για το πώς διοχέτευσαν στρατιωτικές πληροφορίες σε προσωπικό του ΝΑΤΟ ώστε τα αεροσκάφη του ΝΑΤΟ να βομβαρδίζουν τους στόχους πριν διεξάγουν χερσαίες επιχειρήσεις.

Γνωρίζουν οι φρασεολόγοι μας ότι οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές χώρες που υπέγραψαν το ψήφισμα 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ήταν αυτές που έδωσαν διεθνή νομιμότητα στο Λιβυκό Μεταβατικό Συμβούλιο, που εκπαίδευσαν την ένοπλη πολιτοφυλακή τους που περιλαμβάνει μισθοφόρους της Al Qaeda στα δυτικά όρη και άλλου;

Να είσαι αντίθετος με την επέμβαση του ΝΑΤΟ στο όνομα της «ειρήνης» και να στηρίζεις τον «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων» που διεξάγεται για τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, αυτός είναι ο τρόπος των σημερινών οπορτουνιστών. Ναι, μπορεί να κοκκινίζουν λίγο όταν διαβάζουν τις ειδήσεις για την Tawergha μετά την «επανάσταση», ακόμα και σε δυτικά μέσα ενημέρωσης όπως το BBC. Έτσι λοιπόν έγραψαν αυτή τη φορά για τη Συρία: «Οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση της Δύσης το μόνο που θα κάνει είναι να χειροτερεύσει την κατάσταση. Η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη πέρσι χειροτέρευσε τη βία, ενώ οι εκτιμήσεις μιλάνε για πάνω από 30.000 νεκρούς και οι ανεξάρτητες ΜΚΟ διηγούνται τρομακτικές ιστορίες για συνεχείς εκδικητικές δολοφονίες και βασανιστήρια. Η πόλη Tawergha νότια της Μισράτα πατρίδα 30,000 ανθρώπων, κατά κύριο λόγο μαύρων Αφρικανών, σχεδόν αφανίστηκε. Η δυτική εισβολή και κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν έφερε απερίγραπτη βία και δεινά στους ανθρώπους εκεί». [...]

Ό,τι και να συμβεί στη Συρία, το Ιρλανδικό Αντιπολεμικό Κίνημα (ΙΑΚ) δεν μπορεί να στηρίξει κάποια στρατιωτική επέμβαση των δυτικών δυνάμεων ό,τι μορφή κι αν έχει. Οι λαοί της Αιγύπτου και της Τυνησίας έδειξαν στον κόσμο ότι μπορούν να ανατρέψουν τους δικτάτορες που στηρίζονται από τη Δύση χωρίς βοήθεια από τη Δύση. Οι ηγέτες της Δύσης πρέπει να σταματήσουν να επεμβαίνουν στην Αραβική Άνοιξη και να επιτρέψουν στους λαούς της περιοχής να καθορίσουν το μέλλον τους. Ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουν το λαό της Συρίας είναι να αποσύρουν τη στήριξή τους για τα δεσποτικά καθεστώτα του Μπαχρέιν και της Σαουδική Αραβίας». [9]

Τώρα ανακάλυψαν τη «βία» στη Λιβύη και ότι η επέμβαση του ΝΑΤΟ «επιδείνωσε» την κατάσταση! Όμως η ίδια οργάνωση ήταν που στήριζε την παροχή όπλων, χρηματοδότησης και εκπαίδευσης σε αυτούς που ήταν οι αυτουργοί της βίας. Και όταν κοιτάζουν τη Συρία, μετά το αίσχος της Λιβύης, βλέπουν και πάλι μόνο βία και θέλουν κι άλλοι να βλέπουν μονάχα τη βία. Αλλά ποιανού τη βία; Του Μπασάρ αλ Άσαντ; Των Αλεβιτών; Ή τη βία των μισθοφόρων που στηρίζονται από τη Δύση;

«Όχι στην ξένη επέμβαση, ναι στους “αντάρτες” που αιματοκυλούν επί πληρωμή των δυτικών πρωτευουσών»! Κι αν τολμήσεις να πεις ότι αυτές είναι απλά οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος, θα καταδικαστείς ως οπαδός του Ασάντ ή του Καντάφι.

Το λεγόμενο Ιρλανδικό Αντιπολεμικό Κίνημα είναι απλά ένα παράδειγμα ανάμεσα σε πολλά. Ο κοινός τρόπος σκέψης βασίζεται στην ίδια παραποίηση και/ή αυταπάτη για τη φύση του συνεχιζόμενου χάους στη Μέση Ανατολή. Με άλλα λόγια, το βασικό πρόβλημα είναι η απάντηση τους στο πολύ απλό ερώτημα: ποιανού πόλεμος είναι αυτός;

Επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα άλλο παράδειγμα για το πώς λειτουργεί αυτή η παραποίηση και/ή αυταπάτη σε γνωστούς «αριστερούς» ακαδημαϊκούς. Ο Gilbert Achcar, μιλώντας στη λιβανέζικη εφημερίδα Al Akhbar:

«Τι θέλουν οι ΗΠΑ από τις αραβικές επαναστάσεις; Είναι πίσω από το τρένο, πάνω στο πλοίο, η μπροστά;

GA: HΑμερική σίγουρα δεν είναι μπροστά από το τρένο. Η Ουάσινγκτον και ο σύμμαχός της, το σιωνιστικό κράτος, συνεχίζουν να είναι εξαιρετικά ανήσυχοι για τις αλλαγές στον αραβικό κόσμο. Γνωρίζουμε από τον ισραηλινό Τύπο ότι ανησυχούν επίσης για το συριακό καθεστώς γιατί τουλάχιστον παρέχει ένα μέτρο σταθερότητας. Αλλά οι ΗΠΑ δεν αιφνιδιάστηκαν και τελείως απ’ ό,τι συνέβη». [10]

Να και ένα ακόμα. Ο Alex Callinicos από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα που επικρίνει την ανάλυση του Tariq Ali για την κατάσταση στη Συρία ως «νέα αποικιοκρατία»: «Η άποψη ότι η Συρία γίνεται εκ νέου αποικία υποδηλώνει ότι είναι πάγια προτεραιότητα της Δύσης να απομακρύνει το καθεστώς Ασάντ. Όμως δεν υπάρχουν στοιχεία γι 'αυτό. Υπό τον Hafez, πατέρα του Μπασάρ, το συριακό κράτος καθιερώθηκε ως απάνθρωπος αλλά αξιόπιστος καπιταλιστικός διαχειριστής». [11]

Συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι, παρότι η «εξέγερση» στη Συρία ενθάρρυνε τους περιφερειακούς και δυτικούς αντιπάλους του συριακού καθεστώτος, οι πιθανότητες αποστολής στρατευμάτων, ακόμα και παροχής κάλυψης των «ανταρτών» από αέρα, είναι ελάχιστες. Έτσι ερχόμαστε στο παρακάτω συμπέρασμα:

«Η μάχη έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας αυτοσχέδιας και απελπισμένης ένοπλης εξέγερσης. Μπορούμε να διαφωνήσουμε για το αν ήταν πολιτικά συνετό από την πλευρά των ανταρτών να στρατιωτικοποιήσουν την πάλη τους τόσο γρήγορα. Μπορεί να λυπόμαστε για την απουσία ανεξάρτητης δράσης της εργατικής τάξης που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην αιγυπτιακή επανάσταση. [...]

Όμως ο τρόπος η αντίστοιχή της (σ.μ. εξέγερση) στη Συρία εξελίχθηκε τόσο γρήγορα σε εμφύλιο πόλεμο δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι ρίζες της βρίσκονται στη λαϊκή εξέγερση». [12]

Ένα ακόμα παράδειγμα. Αυτή τη φορά από την απέναντι πλευρά του ατλαντικού ... Μιλάει ο Immanuel Wallerstein: «Και πάλι δεν νομίζω ότι σε ένα ή δυο χρόνια από τώρα θα μπορούμε να λέμε ότι ο Ασάντ έφυγε ή ότι το καθεστώς άλλαξε ριζικά. Ο λόγος είναι ότι αυτοί που τον καταγγέλλουν τόσο έντονα, δε θέλουν να φύγει πραγματικά». [...]

Ναι, οι Ισραηλινοί εξακολουθούν να έχουν εμμονή με το Ιράν. Και ναι, η Συρία του Μπάαθ συνεχίζει να είναι μια δύναμη φιλική προς το Ιράν. Σε τελική ανάλυση όμως η Συρία είναι ένας σχετικά ήσυχος Άραβας γείτονας, μια νησίδα σταθερότητας για τους ισραηλινούς. Ναι, οι Σύριοι βοηθάνε τη Χεσμπολάχ, αλλά και η Χεσμπολάχ είναι σχετικά ήσυχη. Γιατί οι Ισραηλινοί να θέλουν να διατρέξουν τον κίνδυνο μιας ταραχώδους μετα-μπααθικής Συρίας; Ποιος θα ασκούσε την εξουσία σε αυτήν την περίπτωση; Μήπως δεν θα έπρεπε να αναβαθμίσει τα διαπιστευτήριά του, διευρύνοντας τη τζιχάντ ενάντια στο Ισραήλ; Η πτώση του Ασάντ δεν θα οδηγούσε στη διατάραξη της σχετικής ηρεμίας και σταθερότητας που φαίνεται να απολαμβάνει ο Λίβανος; Αυτό δεν θα μπορούσε να καταλήξει στην περαιτέρω ενίσχυση και την εκ νέου ριζοσπαστικοποίηση της Χεσμπολάχ; Αν πέσει ο Ασάντ, το Ισραήλ έχει πολλά να χάσει και όχι τόσο πολλά να κερδίσει.[…]

Όμως αυτός ακριβώς δεν είναι ο λόγος είναι που ο Ομπάμα και οι σύμβουλοί του δε βλέπουν καλές επιλογές; Δέχτηκαν πίεση στην επιχείρηση στη Λιβύη. Οι ΗΠΑ δεν έχασαν πολλές ζωές, όμως κέρδισαν στα αλήθεια γεωπολιτικά πλεονεκτήματα; Το νέο λιβυκό καθεστώς, αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει όντως νέο λιβυκό καθεστώς, είναι κάτι καλύτερο; Ή μήπως είναι η αρχή μιας μακράς εσωτερικής αστάθειας, όπως αποδείχτηκε ότι είναι το Ιράκ; [...]

Έτσι λοιπόν, όταν η Ρωσία άσκησε βέτο στο ψήφισμα του ΟΗΕ για τη Συρία, μπορώ να φανταστώ ότι στην Ουάσιγκτον υπήρξε ένας αναστεναγμός ανακούφισης. Σταμάτησε η πίεση για κλιμάκωση και αρχή μιας επέμβασης τύπου Λιβύης. Ο Ομπάμα προστατεύτηκε από την ταλαιπωρία των ρεπουμπλικάνων για τη Συρία από το ρωσικό βέτο. Και η Susan Rice, η πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, μπόρεσε να ρίξει όλο το φταίξιμο στους Ρώσους. Ήταν “αηδιαστικοί ” είπε με τόσο διπλωματικό τρόπο». [13]

Έχοντας διαβάσει όλες αυτές τις δηλώσεις, ας επιστρέψουμε στο αρχικό ερώτημα: ποιανού πόλεμος είναι αυτός;

Σύμφωνα με τους «αριστερούς» ακαδημαϊκούς, σίγουρα δεν πρόκειται για πόλεμο του ιμπεριαλισμού. Σύμφωνα με τον Achcar, η καλύτερη περιγραφή γι’ αυτό που συμβαίνει είναι η «επαναστατική διαδικασία». Σύμφωνα με το συνάδελφό του Callinicos, πρόκειται για μια «επανάσταση» που έχει ρίζες στη λαϊκή εξέγερση. Σύμφωνα και με τους τρεις (και με πολλούς ακόμα δυτικούς ακαδημαϊκούς), όλα είναι ανοιχτά για το άμεσο μέλλον, υπάρχουν πολύ διαφορετικά ενδεχόμενα και ο ιμπεριαλισμός απλά προσπαθεί να ελέγξει τη διαδικασία.

Άρα η συνταγή αυτών των κυρίων είναι η εξής: μην εμπιστεύεστε την «αντιιμπεριαλιστική ρητορική» της αριστεράς, μην εμπιστεύεστε τους «ανατολικιστές» και τους «ισλαμοφοβικούς» που διαμαρτύρονται για τους ισλαμιστές εξτρεμιστές, τους Σαλαφιστές, την Al Qaeda κλπ., στηρίξτε την «επανάσταση» που έχει ρίζες στο λαό, παρότι δεν καθοδηγείται από καμία πραγματική ταξική δύναμη.

Ας αναλύσουμε λίγο αυτή τη διατύπωση:

1. Πρόκειται απλά για γενική αντιιμπεριαλιστική ρητορική;

Ποιους παράγοντες θα εξετάζατε προκειμένου να αποφανθείτε αν μια εξελισσόμενη διαδικασία είναι σύμφωνη με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και κατ' επέκταση χειραγωγείται και κατευθύνεται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα; Μάλλον θα εξετάζατε κατά κύριο λόγο αν εντείνονται ή όχι οι αντιδράσεις ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική κυριαρχία σε καθαρή ταξική βάση. Έπειτα θα εξετάζατε τη θέση των δυνάμεων που στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού για πρόσκαιρους και πολιτικούς λόγους. Παράλληλα θα ελέγχατε πώς μεταβάλλονται οι συμμαχίες και οι δομές της συνεργασίας του ιμπεριαλισμού.

Αν εξετάσουμε τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στη Μέση Ανατολή εδώ και δυο χρόνια με αυτά τα κριτήρια, τι βλέπουμε;

Μπορούμε να πούμε ότι οι εργαζόμενοι στην περιοχή διεξάγουν έναν πιο συνειδητό, μαζικό και δυνατό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις καπιταλιστικές δυνάμεις; Με άλλα λόγια, μπορούμε μετά από όλα αυτά τα γεγονότα να πούμε ότι οι εργάτες της Αιγύπτου, της Τυνησίας, της Λιβύης, της Συρίας κλπ. είναι πιο κοντά στο να γίνουν τάξη για τον εαυτό της;

Παρόλο που θα μπορούσε κανείς να παραθέσει ορισμένες μερικές νίκες στην Τυνησία και την Αίγυπτο, κανένας δεν μπορεί να δώσει ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα πώς η ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων είχε θετική συμβολή στην οργάνωση και τους αγώνες της εργατικής τάξης, ακόμα και σε αυτές τις δυο χώρες. Αντίθετα παρατηρούμε ότι σε αυτές τις χώρες αποκαταστάθηκε η αστική κυριαρχία, διατηρώντας τη ραχοκοκαλιά των παλιών καθεστώτων. Τώρα έχουμε νέα καπιταλιστικά συστήματα στην περιοχή με μεγαλύτερα πλεονεκτήματα. Έχουν μεγαλύτερα πλεονεκτήματα γιατί τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι δεξαμενές σκέψης κλπ., όπου συμμετέχουν και «αριστεροί» διανοούμενοι, τους έδωσαν τον τίτλο των «επαναστατών». Όπως τονίσαμε στην μπροσούρα [14] που δημοσιεύσαμε πρόσφατα, όποια πολιτική δύναμη παίρνει την εξουσία με κοινωνική επανάσταση είναι νόμιμη. Έτσι τους παρέχεται αρκετή νομιμότητα από όλους τους μηχανισμούς των δυτικών δυνάμεων. Επομένως, έχουμε αστικές πολιτικές δυνάμεις που στηρίζονται από τη μαζική βάση των ισλαμικών οργανώσεων και εξοπλίζονται με τα ιδεολογικά πλεονεκτήματα του ισλαμισμού στην κυριαρχία πάνω στους ανθρώπους του μόχθου στις χώρες τους, καθώς και στις επιδιώξεις τους όσον αφορά τους λαούς στην περιοχή.

Ποιες είναι λοιπόν οι συνέπειες αυτών των ανανεωμένων αστικών δυνάμεων σε ό,τι αφορά τις συμμαχίες του ιμπεριαλισμού και τις δομές συνεργασίας στην περιοχή; Οι «αριστεροί» διανοούμενοι, που ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ είναι δυσαρεστημένο με τις εξελίξεις στην περιοχή, βλέπουν το γεγονός ότι το ίδιο Ισραήλ μετά από τριάντα χρόνια επιταχύνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του στη χερσόνησο Σινά (επίσημα) ως δείγμα της δυσαρέσκειας; Ή είναι απλά έκφραση του μεγάλου κενού που ανοίγεται μπροστά στο Ισραήλ στο οποίο ελίσσεται; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι μετά από αυτές τις εξελίξεις το Ισραήλ άδραξε την ευκαιρία να κάνει κομμάτια τη συμμαχία του Ιράν, μια κατάσταση την οποία δεν μπορούσε καν να φανταστεί πριν δυο χρόνια; Επιπλέον, δε σημαίνει τίποτα όταν αξιωματούχοι του σιωνιστικού κράτους κάνουν δηλώσεις για τα λεγόμενα χημικά όπλα του συριακού καθεστώτος και το χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για μια πιθανή επέμβαση; Δε σημαίνει τίποτα όταν απειλούν τη Συρία, το Λίβανο και το Ιράν με στρατιωτική επέμβαση και δε συναντούν αντίδραση από τον υπόλοιπο κόσμο;

Ας δούμε την Τουρκία... Ναι, η κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) είναι τόσο πολεμοχαρής που εκνευρίζει ακόμα και την κυβέρνηση των ΗΠΑ πριν τις προεδρικές εκλογές της. Είναι επίσης γεγονός ότι διατρέχει ανυπολόγιστους κινδύνους, όπως φάνηκε από το παράδειγμα των εξελίξεων στην κουρδική περιοχή της Συρίας και τις αυξανόμενες εντάσεις στον αλεβίτικο πληθυσμό της Τουρκίας. Όποιος έχει έστω και την παραμικρή ιδέα για την Τουρκία, μπορεί να δει ότι αυτή η κυβέρνηση είναι σίγουρη ότι οι νεοοθωμανικές αυταπάτες της, για τις οποίες επένδυσε πολύ τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, έχουν επιτέλους την ευκαιρία να γίνουν πραγματικότητα μέσω της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης». Η κυβέρνηση του ΑΚΡ δεν ενοχλείται από τις εξελίξεις στην περιοχή αλλά από τα εμπόδια που ενδεχομένως θα συναντήσει στο ρόλο που θέλει να παίξει. Αυτοί που επευφημούσαν τον Ερντογάν πριν δυο χρόνια «για τη στάση του ενάντια στο Ισραήλ» πρέπει να σκεφτούν πως ο ίδιος ο Ερντογάν έγινε πολιτική προσωπικότητα που μαζί με τους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ επεξεργάζεται «επιχειρησιακά σχέδια».

2 . Ποιος είναι ανατολικιστής;

Στην Τυνησία και την Αίγυπτο την εξουσία κατέλαβε η μουσουλμανική Αδελφότητα, στη Λιβύη μια πιο σύνθετη και μεγάλη συμμαχία ισλαμιστών. Στη Συρία η πολιτική δύναμη που είναι πιο κοντά στην κατάληψη της εξουσίας είναι και πάλι οι ισλαμιστές. Είναι αλήθεια ότι σε κάποιες από αυτές τις χώρες οι ισλαμικές οργανώσεις έχουν ισχυρή λαϊκή βάση που έχει σε μεγάλο βαθμό πληβειακό, φτωχό και λαϊκό χαρακτήρα. Ωστόσο, οι «αριστεροί» διανοούμενοί μας που γιορτάζουν τη νίκη των ισλαμιστών φαίνεται να ξεχνάνε ότι σε αυτές τις περιοχές το ισλαμικό κίνημα ως πολιτικός παράγοντας ήταν και αυτό μέρος του παλιού καθεστώτος. Επομένως, η παρακάτω λογική είναι η λογική του ίδιου του ανατολικισμού: οι ισλαμιστές δεν κατέλαβαν ποτέ την εξουσία στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Συρία ή τη Λιβύη, αλλά έχουν μεγάλη στήριξη και ως εκ τούτου ανέλαβαν την εκπροσώπηση των καταπιεσμένων. Πρόκειται για ανατολικιστική προσέγγιση γιατί απεικονίζει τη Μέση Ανατολή από την οπτική γωνία ενός ξένου με βάση τις δικές του υποθέσεις και τις προκαταλήψεις. Είναι μια εικόνα, ένα νοητικό κατασκεύασμα της πολιτικής γεωγραφίας της περιοχής, καθώς το ισλαμικό κίνημα ήταν συστατικό της δομής της εξουσίας και της επίσημης ιδεολογίας στην περιοχή για πολλά χρόνια. Μόνο που οι ισλαμικές οργανώσεις δεν είχαν ανέβει στην εξουσία μέχρι πριν από δυο χρόνια.

Μια άλλη συνέπεια του πραγματικού ανατολικισμού είναι η κωδικοποίηση της συνολικής κληρονομιάς της διαφώτισης στη Μέση Ανατολή ως κάτι εξωτερικό, ξένο, κάτι που επιβάλλεται από τα δεσποτικά καθεστώτα. Ωστόσο αυτή η περιοχή έχει βαθιά παράδοση στο ταξικό κίνημα, κληρονομιά αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία, το σιωνισμό. Η άποψη ότι οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να σχηματιστούν μόνο από τις ισλαμικές δυνάμεις στη Μέση Ανατολή είναι καθαρός ανατολικισμός.

Ως εκ τούτου, η υπόθεση ότι η ήττα του κινήματος της εργατικής τάξης, πριν ακόμα καταφέρει να αποκτήσει πραγματική εκπροσώπηση και οργάνωση για τα δικά της συμφέροντα, είναι συνηθισμένη για την περιοχή, είναι ακόμα μια έκφραση της ανατολιστικής προσέγγισης. Αυτή η προσέγγιση υποθέτει σιωπηρά ότι οι δυνάμεις της εργατικής τάξης στη Μέση Ανατολή μπορούν να γίνουν μόνο συστατικό της «δημοκρατικής λαϊκής πάλης» ενάντια στις δικτατορίες, το νεοφιλελευθερισμό κλπ. Επομένως θεωρείται αρκετό να χαρακτηριστούν αυτές οι διαδικασίες ως «εργατικά κινήματα» και οι αλλαγές καθεστώτων ως «επαναστάσεις» μόνο επειδή συμμετείχαν στα γεγονότα οι άνθρωποι του μόχθου. Ακόμα και καθαρά αστικά κινήματα δε θα μπορούσαν να επιτύχουν τέτοιας κλίμακας αναπαλαίωση χωρίς τη συμμετοχή και τη στήριξη των μαζών σε κάποιο βαθμό.

3. Μπορεί να υπάρξει επανάσταση της εργατική τάξης χωρίς οργάνωση της εργατικής τάξης;

Από όλες τις πρακτικές απόψεις η παρακάτω θέση είναι μια ασυνήθιστη θέση για να την υπερασπιστεί κανείς: ορισμένοι δυτικοί «αριστεροί» διανοούμενοι του είδους, Achcar, Wallerstein και Callinicos, μιλάνε για «επανάσταση», «επαναστατική διαδικασία» ή «λαϊκή εξέγερση». Ωστόσο δεν υπάρχει καμία αξιόπιστη ένδειξη που να δείχνει ότι η οργάνωση της εργατικής τάξης αναπτύχθηκε παραπέρα στις χώρες που συνέβησαν οι αλλαγές καθεστώτος. Σε ποια βάση λοιπόν αποκαλεί κανείς αυτές τις εξελίξεις «επανάσταση» τη στιγμή που η εργατική τάξη δεν προχώρησε παραπέρα σε ό,τι αφορά το επίπεδο της οικονομικής και πολιτικής της οργάνωσης, για να μην πούμε για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας;

Ένα άλλο προβληματικό ζήτημα είναι ότι δε γίνεται ποιοτικός διαχωρισμός ανάμεσα στα γεγονότα στην Τυνησία και την Αίγυπτο και αυτά που συνέβησαν μετά. Στα γεγονότα στην Αίγυπτο και την Τυνησία συμμετείχαν πλατιές μάζες. Ωστόσο στη Λιβύη δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα «λαϊκό κίνημα», ούτε στην αρχή ούτε στο τέλος της διαδικασίας. Είχαμε μόνο μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση που διεξάχθηκε από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και από τους συνεργούς τους.

Και στη Συρία είναι δύσκολο να πεις ποια πλευρά έχει «λαϊκή στήριξη». Αρκεί να δεις τους εκπροσώπους της λεγό μενης «συριακής αντιπολίτευσης» για να δεις αυτή την ξεκάθαρη ασάφεια: πρώην αξιωματούχοι του στρατού Άσαντ, οι τζιχαντιστες που πολέμησαν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη κλπ., η Μουσουλμανική Αδελφότητα που η λαϊκή της βάση είναι πολύ μικρότερη σε σύγκριση με τους Αιγύπτιους ομολόγους της, πρώην διπλωμάτες, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί κλπ. που κατά κύριο λόγο ζουν στις δυτικές χώρες... Αυτά αντιπροσωπεύουν σε μεγάλο βαθμό τη συριακή αντιπολίτευση.

Από την άλλη, μετά το Μάρτη του 2011 βλέπουμε πολλές λαϊκές διαδηλώσεις που στηρίζουν το καθεστώς του Μπάαθ, τη μαζικότητα των οποίων δεν την αρνούνται ούτε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Όλοι σχεδόν γνωρίζουν ότι οι Αλεβίτες οι χριστιανοί, οι περισσότεροι από τους Κούρδους, ακόμα και πολλοί από τους φτωχούς Σουνίτες που μένουν στα περίχωρα του Χαλεπιού και της Δαμασκού δε στηρίζουν τους λεγόμενους «αντάρτες.»

Φυσικά αυτά τα γεγονότα δεν «αποδεικνύουν» ότι τα τμήματα του συριακού πληθυσμού που αναφέρθηκαν στηρίζουν τον Μπασάρ Αλ Άσαντ αναντίρρητα. Αυτό είναι ακόμα μια ένδειξη για το πώς η λεγόμενη «λαϊκή εξέγερση» υπονόμευσε τη δυνατότητα ανάπτυξης ενός πραγματικού μαζικού κινήματος ενάντια στο καθεστώς του Μπααθ. Οι περισσότεροι Σύριοι νιώθουν υποχρεωμένοι να ταχθούν στο πλευρό του λόγω του βρώμικου πολέμου που διεξάγεται στη χώρα τους και στο μέλλον τους από τους δυτικούς αντιπροσώπους. Τι είδος «λαϊκής» εξέγερσης είναι αυτό;

Περιέργως ο κόσμος είναι σε μια διαδικασία παρόμοια με αυτή που ήταν πριν από 100 χρόνια. Οι οπορτουνιστές, που τότε μαζεύτηκαν στη Δεύτερη Διεθνή, στήριξαν τότε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Έφτιαξαν δικαιολογίες για τη δικιά τους αστική τάξη, φώναξαν συνθήματα ψεύτικου «πατριωτισμού» και διεθνισμού για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των δικών του ιμπεριαλιστών. Στο κίνημα της εργατικής τάξης λειτούργησαν ως διπλωμάτες των ιμπεριαλιστικών κρατών.

Περίπου 100 χρόνια μετά, σε παράξενα ίδιες συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και επιθετικών πολέμων, βλέπουμε τον οπορτουνισμό της εποχής μας να κάνει το ίδιο. Βλέπουμε τους Achcars αντί για τους Κάουτσκι να είναι οι μέντορες των λεγόμενων Σύριων επαναστατών για την πολιτική-στρατιωτική τους στρατηγική. Βλέπουμε τους Bisky και τους Mélénchons να υπογράφουν τα ψηφίσματα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού που σχεδιάστηκαν για στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη.

Φωνάζουν, όπως φωνάζει το ΚΕΑ, «όχι στην ξένη επέμβαση, όχι στις ζώνες απαγόρευσης πτήσεων, όχι στο ΝΑΤΟ». Μάλιστα, πολύ καλά.

Διακηρύσσουν ότι θα αναβαθμίσουν τις προσπάθειές τους για να βοηθήσουν τις δημοκρατικές, προοδευτικές και αριστερές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στη Συρία να πετύχουν δίκαια και ειρηνικά αποτελέσματα στη συνεχιζόμενη κοινωνική και πολιτική διαμάχη και ότι θα τοποθετηθούν σε όλα τα διεθνή πεδία μάχης (ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, εθνικά κοινοβούλια στην ΕΕ, κοινωνικά κινήματα κλπ.) για να αποτρέψουν τις μιλιταριστικές στρατηγικές που απεργάζονται οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. [15]

Και πάλι πολύ καλά...

Όμως αναρωτιέται κανείς: πού είναι οι αρχές σας και οι προσπάθειές σας να αποτρέψετε όλες τις «μιλιταριστικές στρατηγικές», όταν τα στελέχη σας λένε «ναι» στο ψήφισμα της 10ης Μάρτη 2011 για τη Λιβύη, το οποίο αναφέρει ότι «δεν μπορεί να αποκλειστεί κανένα από τα μέτρα που προβλέπονται στις επιλογές του χάρτη του ΟΗΕ» και καλούσε τον Εκπρόσωπο των Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ να προχωρήσει σε «διευθετήσεις για μια πιθανή απόφαση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για περαιτέρω δράση, όπως τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων»;

Επίσης αναρωτιέται κανείς: τι θεωρείτε «μιλιταριστικές στρατηγικές»; Τι θεωρείτε «ξένη επέμβαση»; Πρόκειται απλά για την επιβολή ζωνών απαγόρευσης πτήσεων ή επίσης περιλαμβάνει την υπόθαλψη, την εκπαίδευση και τη στήριξη ένοπλης πολιτοφυλακής σε μια χώρα με όλα τα μέσα;