«Να προβάλουμε ξεκάθαρα τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης στην επαναστατική διαδικασία, σε συνθήκες που από μια σειρά δυνάμεις αμφισβητούνται τα μαρξιστικά-λενινιστικά κριτήρια για την ένταξη στην εργατική τάξη, και επομένως την ηγετική της θέση της στην πάλη για την κοινωνική πρόοδο, για την επαναστατική μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό»
(Από την ιδρυτική διακήρυξη της ΔΚΕ)
Αγαπητέ αναγνώστη!
Στα χέρια σου κρατάς το 3 ο τεύχος της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης, που είναι αφιερωμένο στην εργατική τάξη, στις σύγχρονες συνθήκες ζωής, στην πάλη της, στα συμπεράσματα που βγαίνουν από τη δράση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, την εμπειρία από την οικοδόμηση του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο, την ΕΣΣΔ.
Σ’ αντίθεση με αστικές κι οπορτουνιστικές θεωρήσεις, η πραγματικότητα είναι πως η εργατική τάξη όχι μόνον δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά εξελίσσεται, αναπτύσσεται, όχι μόνο ποσοτικά αλλά και ποιοτικά, ως βασική παραγωγική δύναμη, άσχετα από τις αλλαγές που έχουν γίνει στη δομή και σύνθεσης της εξαιτίας αλλαγών στη διαδικασία της παραγωγής εξαιτίας της τεχνολογικής προόδου. Από χώρα σε χώρα υπάρχουν διακυμάνσεις κι διαφοροποιήσεις στη συγκέντρωση της εργατικής τάξης, την κατανομή της στον ένα ή άλλο κλάδο, υπάρχουν διαφορετικοί ρυθμοί στην καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων, στην καταστροφή της μικρής αγροτικής παραγωγής, στην αυξομείωση των μεταναστευτικών ρευμάτων και σ’ άλλους επιμέρους παράγοντες, που επιδρούν στους ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες της εργατικής τάξης. Τέτοιοι παράγοντες είναι αναγκαίο να μελετούνται από τα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα, ώστε αυτά να δυναμώνουν τη στρατηγική και την τακτική τους, να συμβάλλουν στην ισχυροποίηση της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, στην κοινωνική συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα. Οι αλλαγές που συντελούνται τεκμηριώνουν αναμφίβολα την ορθότητα της Μαρξιστικής θέσης πως η εργατική τάξη είναι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης κι ότι η ιστορική της αποστολή συνίσταται στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο με τελικό σκοπό την πλήρη εξάλειψης των τάξεων. Δεν υπάρχει άλλη κοινωνική δύναμη που να μπορεί να εκπληρώσει αυτό το ρόλο.
Η σημερινή πραγματικότητα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που έχει εκδηλωθεί συγχρονισμένα σε πολλές καπιταλιστικές χώρες αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι ο καπιταλισμός που βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό, ανώτατο στάδιο της ανάπτυξης του, βασανίζει εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, γεννάει φτώχεια και ανεργία, πάσχει από αγιάτρευτες αντιθέσεις, αντιφάσεις που εκδηλώνονται με κυκλικές κρίσεις αλλά και πολέμους για την επέκταση της επιχειρηματικής δράσης των μονοπωλίων, το μοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο των πηγών του πλούτου.
Η κρίση του καπιταλισμού αποδεικνύει τα ιστορικά όρια του συστήματος ενώ η εργατική τάξη, που δεν έχει στη διάθεσή της τα μέσα παραγωγής, είναι ο «νεκροθάφτης» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτός ο ιστορικός επαναστατικός ρόλος της εργατικής τάξης προϋποθέτει αυτή να οργανωθεί σε τάξη για τον εαυτό της. Η διαμόρφωση κι ισχυροποίηση του επαναστατικού Κόμματος είναι αναγκαία για να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη την αποστολή της, για να διαμορφωθεί επαναστατική στρατηγική καθοδήγησης της ανειρήνευτης ταξικής πάλης ενάντια στο κεφαλαίο.
Η εργατική τάξη δεν μπορεί να έχει επιτυχίες με την γραμμή της] «κοινωνικής συναίνεσης», και της κοινωνικής «ειρήνης», όπως ισχυρίζονται ρεφορμιστικές κι οπορτουνιστικές δυνάμεις. Υπάρχει πολύχρονη αρνητική πείρα που αποδεικνύει ότι με κύρια ευθύνη της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και δυνάμεων του οπορτουνισμού αυτή η γραμμή οδήγησε στην ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Σήμερα είναι αναγκαίο για το καπιταλισμό η ανατροπή ακόμα και των στοιχειωδών καταχτήσεων που είχαν αποσπαστεί στις προηγούμενες δεκαετίες ως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Ούτε η εργατική πάλη για την αποτροπή των αντιλαϊκών μέτρων, για οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα και κατακτήσεις σε συνθήκες καπιταλισμού μπορεί να διαχωριστεί με «σινικά τείχη» από την πάλη για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.
Η διεκδίκηση οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών αιτημάτων, με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες της εργατικής τάξης, με στόχο τη συσπείρωση, τη συγκέντρωση και την προετοιμασία εργατικών δυνάμεων για σκληρές αναμετρήσεις με το εκμεταλλευτικό σύστημα, δεν περιορίζεται στην απόσπαση άμεσων κατακτήσεων, αλλά συνδέεται με το σκοπό της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η εργατική τάξη παράγει τον πλούτο και πρέπει να τον διεκδικήσει, διεκδικώντας τη δικής της εξουσία.
Η προσπάθεια αυτή διεξάγεται σήμερα σε συνθήκες πιο δυσμενείς, εξαιτίας της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της Κεντρικής κι Ανατολικής Ευρώπης, που οδήγησε, προσωρινά, σε υποχώρηση του κινήματος, στην αύξηση των αυταπατών, που καλλιέργησε η αστική τάξη, πως δήθεν ο καπιταλισμός είναι «το τέλος της ιστορίας». Είκοσι χρόνια μετά τα αδιέξοδα του καπιταλισμού καταδεικνύουν την αναγκαιότητα κι επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Μελετούμε την εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ού αιώνα, χωρίς αφορισμούς και μηδενισμούς της θετικής κι αναντικατάστατης συνεισφοράς της. Επιδιώκουμε την άντληση συμπερασμάτων, που θα κάνουν ικανότερα τα κόμματά μας, αλλά και θα εξοπλίσουν τους εργάτες και τις εργάτριες σ’ όλον τον κόσμο με την αναζωογόνηση της συνείδησης και πίστης στην εργατική εξουσία, στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
