Αγαπητέ αναγνώστη.

Το 9ο τεύχος της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης που κρατάς στα χέρια σου είναι αφιερωμένο στην εργατική τάξη, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στη δουλειά των κομμουνιστών σε αυτό. Σίγουρα, για τα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα, το ζήτημα αυτό δεν είναι μόνο ένα θέμα με σοβαρές θεωρητικές πλευρές, αλλά επιπλέον αποτελεί τη «ραχοκοκαλιά» της δράσης τους.

Στη συζήτηση που έγινε στη συνεδρίαση της Συντακτικής Επιτροπής της ΔΚΕ που εξέτασε τα άρθρα για το 9ο τεύχος και στην οποία συμμετείχαν οι εκπρόσωποι των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων που αρθρογραφούν σ’ αυτό το τεύχος, αναδείχτηκε το γεγονός πως, παρά τις δυσκολίες, δυναμώνει η πάλη και η παρέμβαση των κομμουνιστών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Οι κομμουνιστές με τις θέσεις και τη δράση τους στέκονται ενάντια στην ταξική συνεργασία και στο δρόμο των κοινοβουλευτικών αυταπατών που προωθεί το οπορτουνιστικό ρεύμα μέσα στην εργατική τάξη.

Έχει συσσωρευτεί ήδη μια σημαντική εμπειρία, που, με την αξιολόγησή της και τη λήψη των αναγκαίων μέτρων, μπορεί να δώσει νέα ώθηση στην πάλη των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων, να δυναμώσει τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να αξιοποιηθεί και η ύλη του 9ου τεύχους, που φιλοξενεί άρθρα όχι μόνο από την κατάσταση στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια, αλλά και στη Λατινική Αμερική και στην Κεντρική Ασία.

«Η εργατική τάξη είναι η κύρια δύναμη της επανάστασης», σημειώνουν στο άρθρο τους οι σύντροφοι από τη Βενεζουέλα (ΚΚΒ), υπογραμμίζοντας πως «τα συνδικάτα είναι οι ευρύτερες οργανώσεις των εργατών, στο επίπεδο της ταξικής πάλης, που ενώνονται ανεξάρτητα και εθελοντικά για την υπεράσπιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συμφερόντων τους απέναντι στους εργοδότες και σε οποιονδήποτε παράγοντα ξένο προς τα ταξικά τους συμφέροντα · στο καμίνι των αγωνιστικών τους δράσεων, τα συνδικάτα μπορούν και πρέπει να ευνοούν τη διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης στους εργαζόμενους». Στο άρθρο παρουσιάζονται οι προσπάθειες του ΚΚΒ, σε δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, να οργανώσει την εργατική τάξη.

Στο άρθρο των συντρόφων από την Ισπανία (ΚΚΛΙ), σημειώνεται η ζημιά που έγινε στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα από τις θέσεις του λεγόμενου «ευρωκομμουνισμού», αλλά και η προσπάθεια της αστικής τάξης στις σημερινές συνθήκες να εμποδίσει τη μαζική πάλη των εργαζόμενων. Στο άρθρο παρουσιάζεται η γραμμή της «στροφής στην εργατική τάξη» που έχει χαράξει το ΚΚΛΙ. Όπως σημειώνεται, μεταξύ άλλων, «η στροφή στην εργατική τάξη σημαίνει να τεθεί σε εφαρμογή μια στρατηγική πολιτική δουλειά που συνδέει το Κόμμα με την τάξη. Η στροφή στην εργατική τάξη απαιτεί τα κομματικά μέλη να είναι παρόντα όχι μόνο σε μάχες που η τάξη μας πρωταγωνιστεί, αλλά και στα συνδικάτα. Να αναδεικνύουν τον ταξικό χαρακτήρα όλων των μέτρων που ο ταξικός αντίπαλος βάζει στο τραπέζι, καταλαβαίνοντας πως στην ταξική πάλη δεν υπάρχει περιθώριο για ιδεολογική ουδετερότητα. Επαναστατικό σχέδιο, ικανότητα καθοδήγησης και ταξική σύνθεση καθορίζουν επομένως τον ταξικό χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος που θέλουμε να είμαστε».

Το άρθρο των Ιρλανδών συντρόφων (ΚΕΙ) κάνει μια ιστορική αναδρομή στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ιρλανδίας, αλλά και στα σύγχρονα προβλήματά του, τονίζοντας πως «ο αντιδραστικός ρόλος της ΕΕ επέδρασε σημαντικά στο συνδικαλιστικό κίνημα και στα δικαιώματα των εργατών». Αναφερόμενο στις σημερινές δυσκολίες και στα εμπόδια που θέτουν εκφυλισμένες, γραφειοκρατικές και οπορτουνιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, το άρθρο των Ιρλανδών συντρόφων εκτιμά πως «τα συνδικάτα παραμένουν ένα σημαντικό όπλο στο οπλοστάσιο της οικονομικής και συνδικαλιστικής πάλης. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δημιουργήσουν στους εργαζόμενους μια συνείδηση της ταυτότητάς τους ως εργατών, αν και αυτό δεν αρκεί από μόνο του για να δημιουργήσει μια επαναστατική σοσιαλιστική συνείδηση. Αυτό είναι καθήκον των κομμουνιστών».

Στην ανάγκη ισχυρών οργανώσεων (πυρήνων) των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς αναφέρεται το άρθρο των Τούρκων συντρόφων (ΤΚΡ), σημειώνοντας τον έλεγχο των συνδικάτων από την καπιταλιστική τάξη, υπογραμμίζοντας πως «για να “απελευθερωθούν” τα σωματεία, δηλαδή να γίνουν οργανώσεις που εκπροσωπούν την εργατική τάξη, το κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να κάνει τις οργανώσεις του ισχυρότερες παντού. Αυτό συνεπάγεται την άμεση οργάνωση του κόμματος στους χώρους δουλειάς, τα μέσα του οποίου δε θα είναι παρά οι πυρήνες στους χώρους δουλειάς».

«Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, όταν ο καπιταλισμός σε κρίση επιδιώκει να εδραιώσει την άγρια δικτατορία του, οι θυσίες των μαρξιστών-λενινιστών, της εργατικής τάξης και των προοδευτικών στοιχείων είναι απαραίτητες, αλλά κάθε επαναστατικό έργο απαιτεί θάρρος, εξυπνάδα και σθεναρή δράση. Δεν πρέπει να υπάρξει υποχώρηση έναντι αυτής της κατάστασης», σημειώνεται στο άρθρο των συντρόφων από τη Σερβία (ΝΚΚΓ).

Όπως σημειώνουν οι σύντροφοι από το Μεξικό (ΚΚΜ), που κάνουν μια ιστορική αναδρομή, αλλά και μια σύγχρονη συνοπτική καταγραφή της κατάστασης του εργατικού κινήματος, «μας επιτρέπει να αντλήσουμε ορισμένα διδάγματα για τη δράση μας: 1) Η παρέμβαση των κομμουνιστών προετοιμάζει τη δραστηριότητα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο διαφορετικά μπορεί να πορεύεται άσκοπα, από ήττα σε ήττα, ακόμα και για δεκαετίες. 2) Είναι ζωτικής σημασίας η ύπαρξη κομμουνιστικού κόμματος, οργανώσεων βάσης που να δρουν σταθερά στην εργατική τάξη. 3) Ο ρόλος της κομμουνιστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα και η σύγκρουσή του με τα αστικά, μικροαστικά και σοσιαλδημοκρατικά ιδεολογικά ρεύματα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου».

Στο άρθρο των Λετονών συντρόφων (ΣΚΛ) δίνεται η διαχρονική κατάσταση στο κίνημα και οι δυσκολίες που δημιουργεί ο εθνικισμός, η επίδραση που ασκεί σε διαφορετικά τμήματα της εργατικής τάξης με βάση την εθνική τους προέλευση. «Στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, ο εθνικισμός εκδηλώνεται ως μονοσήμαντα αντιδραστικός παράγοντας, ο οποίος χρησιμοποιείται με επιτυχία από την τοπική και παγκόσμια αστική τάξη για να αντιταχτεί στην ενότητα της εργατικής τάξης.»

Στις εξελίξεις στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα της πρώην ΕΣΣΔ αναφέρεται το άρθρο των συντρόφων από το Καζακστάν (ΣΚΚ), όπου, μεταξύ άλλων, περιγράφεται η πάλη για την ταξική ανασυγκρότησή του, οι μεγάλοι απεργιακοί αγώνες που έχουν ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια και η βίαιη αιματηρή καταστολή τους από την εργοδοσία και το αστικό κράτος, που έχει πάρει χαρακτηριστικά αστικής δικτατορίας με την απαγόρευση κομμάτων και συνδικάτων. Όπως σημειώνεται, «η πάλη ενάντια στη δικτατορία δεν είναι πάλη μόνο ενάντια στους συγκεκριμένους εξουσιαστές, αλλά πάλη ενάντια σε ολόκληρο το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που εγκαθιδρύθηκε στο Καζακστάν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Αυτό προϋποθέτει την επεξεργασία στη βάση της διεθνούς πείρας του κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος μιας λειτουργικής τακτικής αγώνα χωρίς κανενός είδους “μεταβατικά στάδια ” ή “αστικοδημοκρατικές περιόδους”, κάτι που στην πράξη πρέπει να σημαίνει απόρριψη οποιουδήποτε μπλοκ με τη φιλελεύθερη αστική αντιπολίτευση ή με ομάδες στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης. Και, αντίθετα, τη στήριξη μόνο σε ταξικούς συμμάχους με εκπρόσωπο τις πλατιές μάζες των αυτοαπασχολούμενων, που αποδέχονται και συμφωνούν με τη σοσιαλιστική πλατφόρμα».

Στο άρθρο των συντρόφων από τη Ρωσία (ΚΕΚΡ) παρουσιάζεται συνοπτικά και μέσα από την ιστορική αναδρομή στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της Ρωσίας η εμφάνιση των Σοβιέτ, η ανάπτυξη μέσα από αυτά της εργατικής δημοκρατίας. «Η εργατική τάξη μπορεί να συμμετέχει στη δουλειά και των αστικών αντιπροσωπευτικών οργάνων. Όμως δεν πρέπει να δημιουργούνται αυταπάτες: Ο αστικός κοινοβουλευτισμός είναι ένα βοηθητικό εργαλείο πάλης της εργατικής τάξης. Οι σύγχρονοι οπορτουνιστές προσπαθούν να εξημερώσουν την εργατική δημοκρατία της βάσης, να της αφαιρέσουν το κύμα διαμαρτυρίας, να κατευθύνουν τους εργάτες όχι στα σωματεία και τα Σοβιέτ, αλλά στα εκλογικά τμήματα για να ψηφίζουν. Το καθήκον των συνειδητών εργατών και των κομμουνιστών είναι να μην επιτρέψουν την καταστροφή των δομών της εργατικής δημοκρατίας από τους οπορτουνιστές.»

Στο άρθρο των συντρόφων από την Ελλάδα (ΚΚΕ), αφού αρχικά γίνεται μια αξιολόγηση της κατάστασης που επικρατεί, μπαίνει το καθήκον «για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, που σημαίνει προετοιμασία και ανάπτυξη εργατικού κινήματος ικανού να αντιπαρατεθεί με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικά και σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων και αγροτών στην ενιαία επεξεργασμένη στρατηγική του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής εξουσίας. Αυτά τα καθήκοντα περιλαμβάνουν μια σειρά ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά μέτρα και προβλέπουν: Επεξεργασία της ταξικής γραμμής και αιτημάτων πάλης (για όλα: Μισθό, κοινωνική ασφάλιση, υγεία, ωράριο κτλ.) και την επιλογή μορφών οργάνωσης και συμμαχίας με λαϊκές δυνάμεις. Καλή γνώση της δομής της εργατικής τάξης, της πολυδιάσπασης που την χαρακτηρίζει, αλλά και των νέων μηχανισμών και μεθόδων χειραγώγησης από την αστική τάξη, η οποία δεν παραιτείται από την ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος. Ακριβής και αντικειμενική εκτίμηση του συσχετισμού, των διαθέσεων των μαζών, της τακτικής της εργοδοσίας και των άλλων δυνάμεων».

Τα άρθρα, που παρουσιάζονται στο 9ο τεύχος, σημειώνουν το καθένα με τον τρόπο του την ανάγκη οι κομμουνιστές να δουλεύουν μ’ ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πάλης και συγκέντρωσης δυνάμεων με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, εντάσσοντας τις επιμέρους συνδικαλιστικές διεκδικήσεις σε αυτό, στηριζόμενοι σε γερές Κομματικές Οργανώσεις στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας και διαλεκτικά να δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε αυτές να πολλαπλασιαστούν. Τα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα παλεύουν για την προετοιμασία της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας των αστών που, όσο μένει, φέρνει κρίσεις και πολέμους.