Αγαπητέ αναγνώστη.
Η Συντακτική Επιτροπή της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης, τιμώντας την επέτειο συμπλήρωσης 100 χρόνων από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που συμπληρώθηκαν το Μάρτη του 2019, αποφάσισε το τεύχος του περιοδικού που θα προετοιμαστεί μέσα σε αυτήν τη χρονιά να είναι αφιερωμένο στο ζήτημα της επικαιρότητας του Προλεταριακού Διεθνισμού στις σύγχρονες συνθήκες υπό το φως της συμβολής και της εμπειρίας της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Με αυτόν τον τρόπο η Συντακτική Επιτροπή της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης θεωρεί πως τιμά και αναγνωρίζει τη συμβολή της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο διεθνές εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, επισημαίνοντας, ταυτόχρονα, την ανάγκη άντλησης διδαγμάτων από την πείρα που συσσώρευσε η δράση της. Διδαγμάτων χρήσιμων για τη διαμόρφωση ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία, κόντρα σε αστικά και οπορτουνιστικά ιδεολογήματα που μειώνουν ή υποβαθμίζουν τη σημασία της επικαιρότητας του Προλεταριακού Διεθνισμού.
Έτσι, στο 10ο τεύχος της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης, που κρατάς στα χέρια σου, παρουσιάζονται τα άρθρα που εξέτασε στη συνεδρίασή της η Συντακτική Επιτροπή της ΔΚΕ και στην οποία συμμετείχαν οι εκπρόσωποι των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων που αρθρογραφούν στο 10ο τεύχος.
Όπως σημειώνουν οι σύντροφοι από το Μεξικό (ΚΚ Μεξικού), στο άρθρο τους «Φόρος τιμής στην Κομμουνιστική Διεθνή: Κρατάμε ψηλά τη σημαία του Προλεταριακού Διεθνισμού»: «Η μόνιμη και ανυποχώρητη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό, στο ρεβιζιονισμό και στο ρεφορμισμό για τη διάσωση του μαρξισμού, αποκαθιστώντας τα χαρακτηριστικά της επαναστατικής ιδεολογίας του προλεταριάτου, αποτέλεσε ένα βασικό θεμέλιο για την ανάδυση της Γ' Διεθνούς.
Η απόφαση να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του Προλεταριακού Διεθνισμού, ενάντια στην εγκατάλειψή του από την πλειοψηφία της Β' Διεθνούς, αποτέλεσε και άλλο σημαντικό θεμέλιο. Οι πιέσεις ήταν πολύ ισχυρές και κυριολεκτικά χρειαζόταν να σταθούν κόντρα στο ρεύμα. Αποτέλεσε έγκλημα των οπορτουνιστών να στηρίξουν τον πόλεμο και να στείλουν τους εργαζόμενους στο σφαγείο.»
Στο άρθρο των συντρόφων από την Ισπανία (ΚΚ Εργαζόμενων της Ισπανίας), με τον τίτλο «Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες και ο Προλεταριακός Διεθνισμός», αναδεικνύεται πως: «Η εμπειρία των Διεθνών Ταξιαρχιών ήταν ένα από τα πιο όμορφα και πλούσια παραδείγματα του Προλεταριακού Διεθνισμού. Η υποστήριξη που έλαβε η εργατική τάξη και ο ισπανικός λαός, καρπόΛετονώνς κυρίως της δράσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της Σοβιετικής Ένωσης, έγινε μια σημαντική δύναμη στα πεδία των μαχών του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και, επίσης, στην ενίσχυση του αντιφασιστικού αγώνα στις χώρες όπου η αντιπαράθεση δεν απέκτησε διεθνή χαρακτήρα. Με τη σειρά τους, οι χιλιάδες Ισπανοί κομμουνιστές εξόριστοι, μέρος των οποίων ήταν και οι χιλιάδες κομμουνιστές μαχητές, συνέβαλαν στην ανάπτυξη των κομμουνιστικών κομμάτων στις χώρες υποδοχής. Η μαρξιστική αρχή ότι η επανάσταση είναι εθνική στη μορφή της, αλλά όχι στο περιεχόμενό της αποδείχτηκε στην πράξη. Αγωνίστηκαν με τη συνείδηση ότι ανήκαν στην ίδια διεθνή εργατική τάξη.»
Στο άρθρο των Τούρκων συντρόφων (ΚΚ Τουρκίας), «Ο Προλεταριακός Διεθνισμός ως όπλο της εργατικής τάξης ενάντια στον εθνικισμό και στο σοβινισμό», σημειώνεται πως: «Ο Διεθνισμός αναθέτει στα κόμματα της πρωτοπορίας ορισμένα καθήκοντα στον αγώνα για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας βασισμένης στην ισότητα των προλετάριων όλου του κόσμου, καθώς η εκπλήρωση αυτών των καθηκόντων καθίσταται ο λόγος ύπαρξής του.
Η θέση των μπολσεβίκων να στρέψουν τα όπλα τους όχι ενάντια στα ταξικά τους αδέρφια, αλλά ενάντια στην ντόπια αστική τάξη κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου υπηρέτησε αυτόν το στόχο. Η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σ’ εμφύλιο πόλεμο με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας ήταν μία από τις καθοριστικές αποφάσεις που οδήγησαν στην Οκτωβριανή Επανάσταση, η οποία αποτελεί μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο βήμα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης διεθνώς. Αυτό ήταν ένα από τα στοιχεία που θ ’ άνοιγαν το δρόμο για την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που αναδύθηκε ως ένα παγκόσμιο κόμμα αμέσως μετά από την Οκτωβριανή Επανάσταση ... Τα Τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οργανωμένα μέσα στο πλαίσιο ενός επαναστατικού προγράμματος, πήραν κοινή απόφαση για να διεξάγουν πάλη στις χώρες τους ενάντια στον οπορτουνισμό, στη σοσιαλδημοκρατία, στο σοσιαλσοβινισμό και στην προδοσία της Β' Διεθνούς.»
Στο άρθρο των συντρόφων από την Ελλάδα (ΚΚΕ), «Οι σχέσεις μεταξύ της πρωτοπορίας -των ΚΚ, στην πάλη για την ενότητα των συμφερόντων των εργαζόμενων, παρά το διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού στις διάφορες χώρες», τονίζεται πως: «Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η ανισοτιμία στις διεθνείς σχέσεις ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και σε άλλα μ’ ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι συστατικό στοιχείο της λειτουργίας του καπιταλισμού και θα εξαλειφτεί με την ανατροπή του, με την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας. Η κατανόηση αυτού του βασικού ζητήματος συμβάλλει στην ωρίμανση της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι μέρος της στρατηγικής των κομμουνιστικών κομμάτων. Γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, με την απόσπαση του ζητήματος της εξάρτησης και ανισότιμης αλληλεξάρτησης, της κυριαρχίας ή της ανεξαρτησίας σε περίπτωση κατοχής από την πάλη για το σοσιαλισμό, χάνεται ο στρατηγικός στόχος και αυτό αποτελεί βάση παρεκκλίσεων, ουτοπικής αναζήτησης λύσεων στο πλαίσιο του καπιταλισμού, π.χ, με κυβερνήσεις που διαχειρίζονται τους νόμους του. »
Στο άρθρο των συντρόφων από τη Ρωσία (ΚΕΚΡ), με τον τίτλο «Η διαλεκτική σχέση του Διεθνισμού και της ταξικής πάλης», τονίζεται πως: «Το κυριότερο, που δεν πρέπει να ξεχνιέται και να παραλείπεται κατά την αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος που έχει εθνικό χαρακτήρα, είναι η πρωτοκαθεδρία της ταξικής πάλης του προλεταριάτου, η κατεύθυνση για την προετοιμασία των οργανωτικών και ιδεολογικών προϋποθέσεων για τη συσπείρωση και την οργάνωση των προλετάριων σε τάξη ικανή για την πραγματοποίηση του επαναστατικού περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Δηλαδή, οι κομμουνιστές πάντα και παντού, σε κάθε χώρα και όσον αφορά τη λύση οποιουδήποτε (περιλαμβανομένου και του εθνικού) ζητήματος κάνουν μια κοινή δουλειά —όμως λαμβάνοντας υποχρεωτΛετονώνικά υπόψη τις ιδιαιτερότητες των ξεχωριστών χωρών. »
Στο άρθρο των Λετονών συντρόφων (ΣΚΛ), με τον τίτλο «Η Κομμουνιστική Διεθνής και η πάλη για την απελευθέρωση των εργαζόμενων της Λετονίας», τονίζεται ότι: «Έχει συμβεί τακτικά στο παρελθόν να υπάρχει εξασθένιση του επαναστατικού αγώνα κατά τις περιόδους οικονομικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού. Ωστόσο, οι καπιταλιστικές κρίσεις δεν μπορούν να καταργηθούν, θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μία μέρα η κρίση μπορεί να δώσει ώθηση σ’ επίπεδο επαναστατικής κατάστασης σε μια ή περισσότερες χώρες. Από την άποψη αυτήν, πρέπει να δοθεί προσοχή στη θετική εμπειρία της Κομιντέρν όσον αφορά το συντονισμό της δουλειάς των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Ο ρόλος που διαδραμάτισε η Κομιντέρν στην οργάνωση της δουλειάς του Κομμουνιστικού Κόμματος της Λετονίας στις δεκαετίες 1920-1930 ήταν πολύ σημαντικός. »
Το άρθρο των συντρόφων από το Καζακστάν (ΣΚΚ), με τον τίτλο «Η υποστήριξη της ΕΣΣΔ στα Κομμουνιστικά Κόμματα και στο διεθνές εργατικό κίνημα», αναδεικνύει την ιστορική πείρα για το πώς «οι κομμουνιστές της Σοβιετικής Ρωσίας και στη συνέχεια της ΕΣΣΔ βοήθησαν τόσο στη δημιουργία κομμάτων στο εξωτερικό όσο και στην ιδεολογική τους ενίσχυση, στην εκπαίδευση στελεχών, στον εφοδιασμό τους με τεχνικά μέσα, τυπογραφεία, έγγραφα, όπλα. Το ΡΚΚ (Μπ.) στις αρχές της δεκαετίας του ’20 υποστήριζε με κάθε τρόπο κα ι μερικές φορές ευθέως όλες τις κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις της εργατικής τάξης και των αναδυόμενων κομμουνιστικών κομμάτων στη Γερμανία, στη Βουλγαρία, στην Εσθονία και παρείχε βοήθεια στα κινήματα στις αποικίες των ιμπεριαλιστικών χωρών».
Στο άρθρο των Ιταλών συντρόφων (ΚΚ, Ιταλία), «Μετανάστευση και ταξική αλληλεγγύη. Ο Προλεταριακός Διεθνισμός είναι ο μόνος δρόμος για ν’ αποφευχθεί ένας πόλεμος μεταξύ των φτωχών», αναδεικνύεται πως: «Οι κομμουνιστές πρέπει ν’ αναπτύξουμε μια βαθιά πολιτική δράση μέσα στην εργατική τάξη, στους άλλους εργαζόμενους και στους ανέργους, να εξηγήσουμε τα αίτια και τις διαστάσεις της μετανάστευσης και του προσφυγικού, να καταστήσουμε σαφές ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, καταπιεσμένοι και ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό, δεν είναι οι πραγματικοί εχθροί, αλλά ότι οι πραγματικοί εχθροί είναι το κεφάλαιο και το αστικό κράτος.
Πρέπει, επίσης, να ενισχύσουμε το πολιτικό μας έργο στους μετανάστες εργαζόμενους και στις κοινότητές τους, βοηθώντας τους να ξεπεράσουν πολιτιστικές και θρησκευτικές δυσκολίες, παρέχοντάς τους τα θεωρητικά και πολιτικά εργαλεία για να κατανοήσουν τα δικαιώματά τους και να ενταχτούν στον ταξικό αγώνα.»