Η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν η απάντηση των εργατών, των αγροτών και των στρατιωτών της Ρωσίας ενάντια στο φεουδαρχικό δεσποτισμό και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Έτσι το εξέλαβε και η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι του χωριού και της πόλης στη Λατινική Αμερική. Όχι μόνο μεγάλωσε η συμπάθεια, αλλά και η συνείδηση της αναγκαιότητας ν’ ακολουθηθεί το παράδειγμα της Ρωσικής Επανάστασης για να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός.
Το 1918 στην Αργεντινή, οι Victorio Codovilla και Rodolfo Ghioldi ίδρυσαν το Διεθνές Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο το χρόνο που ακολούθησε αποφάσισε να ενταχτεί στην Κομμουνιστική Διεθνή, η οποία τότε μέτραγε μόνο 92 μέρες από την ίδρυσή της. Ο Codovilla είχε ξεκινήσει την πολιτική του δραστηριότητα αρχικά από τη χώρα καταγωγής του, μέσα από τις τάξεις του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και μετέπειτα, αφού εγκαταστάθηκε, στο Μπουένος Άιρες, ήταν ένας από τους ιδρυτές του Κέντρου Ερευνών «Καρλ Μαρξ» το 1912.
Το 1919 στη Γουατεμάλα οργανώνεται η Πατριωτική Ένωση Εργατών, η οποία κάποιους μήνες μετά θα ήταν και η κινητήρια δύναμη στις εξεγέρσεις των εργατών ενάντια στη δικτατορία. Για πρώτη φορά το 1921 γιορτάστηκε σε αυτήν τη χώρα η 1η Μάη.
Επίσης, το 1919 συνήλθε το 1ο Μεξικανικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο. Με πλειοψηφία πήρε και την πολύ σημαντική απόφαση να ενταχτεί στην ΚΔ. Δύο μήνες μετά, διαλέγει νέο όνομα, σύμφωνα με τη διεθνή οργάνωση στην οποία θα εντασσόταν: Από τότε θα ονομαζόταν Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού.
Στην Κολομβία συγκεντρώθηκαν το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο, η Συνομοσπονδία Σοσιαλιστικής Δράσης και η ένωση «Auxilio Mutuo» («Αλληλοβοήθεια») και ίδρυσαν μαζί με αντιπροσωπίες από 20 άλλες ενώσεις και συντεχνίες ένα σοσιαλιστικό κόμμα το οποίο διαμόρφωσε θέσεις για την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από άλλα κόμματα και θρησκευτικές αιρέσεις, ώστε να αγωνίζεται για τα δικά της ταξικά αιτήματα. Διακήρυσσε ως θέσεις την ελευθερία, την ισότητα, την αδελφοσύνη.
Αν και έχουμε επικεντρωθεί περισσότερο στις περιοχές της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής είναι άξιο λόγου να σημειωθεί, επίσης, η ίδρυση προλεταριακών κομμάτων και στις ΗΠΑ, του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τα δύο Κόμματα λειτουργούσαν παράνομα και εντάχτηκαν στην Κομμουνιστική Διεθνή. Το 1921 συνενώνονται σε ένα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής νομιμοποιήθηκε το 1929.
Ο λαός της Γουατεμάλας το 1920 εξεγέρθηκε ενάντια στη δικτατορία και κατάφερε να την ανατρέψει. Αυτή η νίκη έδωσε ώθηση στη νεαρή τότε εργατική τάξη και δυνάμωσε την ταξική συνδικαλιστική οργάνωση με τη δημιουργία του κεντρικού εθνικού συνδικάτου «Εργατική Ένωση». Στις 17 Ιούλη του 1920 συνήλθε το 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην Πετρούπολη. Εγκαθίδρυσε τους όρους ένταξης των εργατικών κομμάτων για να γίνονται αποδεκτά σε αυτήν. Ενέκρινε την έκθεση του Λένιν: «Για το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος στην προλεταριακή επανάσταση» που επέκρινε τις οπορτουνιστικές θέσεις ορισμένων συνδικαλιστών, οι οποίοι υποστήριζαν ότι ήταν άχρηστο το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης και την προτεραιότητα στα συνδικάτα. Διαβεβαίωνε ότι αυτοί οι επαναστάτες συνδικαλιστές «θέλουν να παλέψουν ενάντια στη δικτατορία της αστικής τάξης, αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Δε βλέπουν ότι η εργατική τάξη χωρίς αυτόνομο κόμμα είναι σώμα χωρίς κεφάλι. Ο επαναστάτης συνδικαλιστής και βιομηχανικός συνδικαλιστής εκπροσωπούν απλά ένα βήμα μπροστά, σε σύγκριση με την παλιά αδρανή και αντεπαναστατική ιδεολογία της Β' Διεθνούς. Σε σύγκριση, όμως, με τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλαδή τον κομμουνισμό, ο συνδικαλισμός και ο βιομηχανικός συνδικαλισμός αποτελούν ένα βήμα προς τα πίσω.» [14]
Κάτω από αυτήν τη λενινιστική γραμμή, το 8ο Συνέδριο του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουρουγουάης αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία να ενταχτεί στην Κομμουνιστική Διεθνή. Το επόμενο έτος, το 1921, το Κόμμα αποφάσισε ν’ αλλάξει το όνομά του σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ουρουγουάης.
Το Δεκέμβρη του 1920 στη Χιλή, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, το οποίο είχε ιδρυθεί το 1912 από τον Luis Emilio Recabarren και το 1919 υποστήριξε θερμά την Οκτωβριανή Επανάσταση, αποφάσισε να ενταχτεί στην ΚΔ και το 1922 μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής.
Τον Ιούνη του 1921 συνήλθε το ιδρυτικό συνέδριο της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς (ΚΣΔ) στην οποία συμμετείχαν οργανώσεις από 41 χώρες και ένα σημαντικό ταξικό μπλοκ ήταν από τη Λατινική Αμερική.
Το 1921 έγινε το 3ο Συνέδριο της ΚΔ παρουσία αντιπροσώπων από 50 κόμματα-μέλη της, μερικά εξ αυτών και λατινοαμερικανικά. Ως κεντρικός στόχος ορίστηκε η δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου που θα καθιστούσε δυνατή την ενότητα όλων των εργατών στον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό. Αναπτύχθηκε μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με το θέμα της τακτικής, όπου, κάτω από την καθοδήγηση του Λένιν, η ΚΔ συνέστησε «να ασκηθεί κριτική με συντροφικό, αλλά ενεργό και σαφή τρόπο στις αναρχοσυνδικαλιστικές τάσεις που απορρίπτουν τη δικτατορία του προλεταριάτου και αρνούνται την αναγκαιότητα η επαναστατική πρωτοπορία να προσχωρεί σε μία, ενιαία και συγκεντρωτική καθοδήγηση, δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα». [15] Η ΚΔ θεωρούσε δυνατή την «ένωση των διάφορων επαναστατικών, συνδικαλιστικών και κομμουνιστικών οργανώσεων σε ένα σύνολο».
Με αυτήν τη γραμμή το Μάρτη του 1922 συναντήθηκαν στο Ρίο ντε Τζανέιρο, μετά από πρόσκληση του A. Pereira, διευθυντή της εφημερίδας Το Κομμουνιστικό Κίνημα, διάφορες μαρξιστικές ομάδες της χώρας και αποφάσισαν την ίδρυση του Βραζιλιάνικου Κομμουνιστικού Κόμματος.
Στα τέλη του 1922 λειτουργούσαν στη Λατινική Αμερική ως τα λατινοαμερικανικά τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς τα εξής Κομμουνιστικά Κόμματα: Αργεντινής (Γενάρης 1918), Μεξικού (Νοέμβρης 1919), Ουρουγουάης (Σεπτέμβρης 1920), Χιλής (Γενάρης 1922), Βραζιλίας (Μάρτης 1922) και Γουατεμάλας (1922).
Όπως προτάσσει η λογική της ταξικής πάλης στη Λατινική Αμερική, ενάντια στο σχέδιο της ΚΔ, ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ αντεπιτέθηκε και, ενάντια στα επαναστατικά βήματα της εργατικής τάξης, συγκάλεσε το 1923 την 5η Παναμερικανική Σύνοδο στο Σαντιάγκο της Χιλής.
Το 1924, έτος θανάτου του Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν στο Γκόρκι στα 54 του χρόνια, μια τεράστια οδύνη διαπέρασε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου, όπως και τους Λατινοαμερικανούς κομμουνιστές.
Αλλά το έργο του Λένιν συνέχισε να επεκτείνεται στη Λατινική Αμερική. Τον ίδιο χρόνο ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ονδούρας, το οποίο αμέσως ήρθε αντιμέτωπο με την ιμπεριαλιστική United Fruit Company, με ηρωικές πράξεις. Από την πρώτη κιόλας μέρα της ίδρυσής του δηλώθηκε ως τμήμα της ΚΔ.
Τον Αύγουστο του 1925 και σε συνθήκες παρανομίας ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας. Το Φλεβάρη του 1917 είχε πραγματοποιηθεί εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης, η οποία συντονίστηκε με σειρά απεργιών. Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και έστειλε πεζοναύτες να καταλάβουν το νησί, αξιοποιώντας την περίφημη τροπολογία Platt. Η κατοχή του νησιού διήρκεσε μέχρι το 1922. Μέσα σε αυτά τα χρόνια άρχισαν να γίνονται και τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία ενός κομμουνιστικού κινήματος: Αριστεροί σοσιαλιστές σε συνδιάσκεψη ψήφισαν μια διακήρυξη αρχών που αναγνωρίζει την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου, ενιαίου κόμματος, σύμφωνα με τις θέσεις της ΚΔ. Σε πολλές πόλεις και στα χωριά δημιουργήθηκαν μαρξιστικές ομάδες, ώσπου τον Αύγουστο του 1925, κάτω από συνθήκες παρανομίας, πραγματοποιούν συνέδριο από το οποίο προέκυψε το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας, του οποίου οι ηγέτες ζήτησαν άμεσα την ενσωμάτωσή του στην ΚΔ.
Το 1925 στην Αργεντινή δομήθηκε ένα δυνατό λατινοαμερικανικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το οποίο είχε και μεγάλη απήχηση στον κόσμο των διανοούμενων. Στόχος του κινήματος ήταν «η ανάπτυξη στους λαούς της Λατινικής Αμερικής μιας συνείδησης αλληλεγγύης για τα εθνικά ζητήματα και τα ζητήματα της περιοχής, αγκαλιάζοντας κάθε ιδεολογική ανανέωση που οδηγεί στην άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας και καταπολεμώντας κάθε δικτατορία που αντιτίθεται στις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις». [16]
Στο Εκουαδόρ είχαν αναδυθεί από το 1920 διάφοροι μαρξιστικοί-λενινιστικοί κύκλοι. Αργότερα, το 1924, ο Ricardo Paredes ίδρυσε το περιοδικό Πυρσός και το 1925 δημιούργησε το επονομαζόμενο «Κομμουνιστικό Τμήμα του Εκουαδόρ για τη Διάδοση των Ιδεών του Λένιν», στο οποίο συμμετείχαν τόσο εργαζόμενοι όσο και διανοούμενοι. Το Μάη του 1926 ιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Εκουαδόρ, το οποίο αιτήθηκε το 1928 να ενταχτεί στην Κομμουνιστική Διεθνή.
Οι Βραζιλιάνοι κομμουνιστές άρχισαν να δημιουργούν επαφές με το κίνημα των επαναστατών δημοκρατών στρατιωτών (αξιωματικοί) υπό την ηγεσία του Luis Carlos Prestes. Από αυτές τις επαφές προέκυψε το Μπλοκ Εργατών και Αγροτών.
Στην πλειοψηφία πάντως των χωρών της Λατινικής Αμερικής εμφανίστηκαν Αντιιμπεριαλιστικές Ενώσεις, όπως, π.χ., στην Κούβα και το Μεξικό, οι οποίες ένωναν την επαναστατική ταξική πάλη με τη διεθνιστική πάλη και αλληλεγγύη. Κυρίως επαναστάτες διανοούμενοι έπαιρναν μέρος σε αυτές τις οργανώσεις, οι οποίες εξέδιδαν σειρά δημοσιογραφικών εντύπων που αντιπαρατίθονταν στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, με μεγάλη αξία.
Το Δεκέμβρη του 1926 το ΚΚ Αργεντινής, μετά από πρωτοβουλία των Ghioldi και Codovilla, εξέφρασε την αλληλεγγύη του στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, επικυρώνοντας έτσι μια ενέργεια ενάντια στις θέσεις του τροτσκισμού και τις αντιλήψεις του, τις οποίες το Κόμμα χαρακτήριζε ως «λαθεμένες, τυχοδιωκτικές και αντιλενινιστικές». [17]
Πάνω στην επαναστατική και αντιιμπεριαλιστική ορμή, τον Ιούλη του 1927 στη Νικαράγουα, ο «Στρατηγός των ελεύθερων ανθρώπων» César Augusto Sandino ξεκινάει τον πατριωτικό πόλεμο των αντάρτικων δυνάμεων ενάντια στα στρατεύματα των ΗΠΑ, που είχαν εισβάλει στην πατρίδα του. Μαζί του ήταν και ο κομμουνιστής Farabundo Martí από το Σαλβαδόρ. Το εθνικοαπελευθερωτικό αυτό κίνημα έλαβε στήριξη απ’ όλα τα αντιιμπεριαλιστικά τμήματα της Λατινικής Αμερικής. Εκεί βρίσκονταν, επίσης, και οι Βενεζουελανοί κομμουνιστές, Carlos Aponte και Gustavo Machado. Για το λαό της χώρας ήταν το ξεκίνημα ενός ιστορικού αγώνα που κορυφώθηκε νικηφόρα με την Επανάσταση των Σαντινίστας, δεκαετίες μετά.
Το 1927 στις Βρυξέλλες έγινε ένα Αντιιμπεριαλιστικό Συνέδριο υπό την προεδρία του Γάλλου συγγραφέα Henry Barbusse. Μεταξύ των Λατινοαμερικανών παραβρίσκονταν και οι Gustavo Machado (Βενεζουέλα), José Vasconcelos (Μεξικό) και Víctor Codovilla (Αργεντινή).
Με αφορμή τη 10η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης (Νοέμβρης του 1927) συναντήθηκαν στη Μόσχα εξέχοντες επαναστάτες ηγέτες απ’ όλο τον κόσμο. Οι Λατινοαμερικανοί αντιπρόσωποι είχαν την ευκαιρία να αξιοποιήσουν τη συνάντηση για να συζητήσουν διάφορες πλευρές στρατηγικής και τακτικής στον αγώνα της Λατινικής Αμερικής.
Το 1928 πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Μεταξύ των υπόλοιπων θεμάτων εξέτασε και το θέμα της Λατινικής Αμερικής. Έχοντας γνώση της ύπαρξης μαζικών οργανώσεων, θεώρησε αναγκαία τη μετατροπή της έκφρασης της θέλησης αυτών των μαζικών πολιτικών κομμάτων σε πραγματικά μπολσεβίκικα κόμματα. Με αυτούς τους στόχους, δημιουργείται το Γραφείο της Καραϊβικής και εγκρίνει το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Εκουαδόρ και το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κολομβίας ως τμήματα της ΚΔ.
Το Σεπτέμβρη του 1928 ιδρύεται το Περουβιανό Κομμουνιστικό Κόμμα, με τον José Carlos Mariátegui ως πιο σημαντικό ηγέτη του.
Στην Κολομβία παρατηρείται μια εκρηκτική άνοδος της δραστηριότητας των μαζών, τόσο στις συνδικαλιστικές οργανώσεις όσο και στις πολιτικές ομάδες, η οποία ώθησε τη συντηρητική κυβέρνηση να θεσπίσει ένα νόμο που θα περιόριζε τις συνταγματικές εγγυήσεις και θα απαγόρευε στην πράξη το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΕΣΚ). Ο Βενεζουελανός στρατηγός και αγωνιστής ενάντια στη δικτατορία, Emilio Arevalo Cedeño, πήρε άσυλο στην Κολομβία και τα σχέδια εισβολής στη Βενεζουέλα από τις πεδιάδες συνδυάζονταν με τα σχέδια του ΕΣΚ. Γι’ αυτόν το λόγο δόθηκε στον πρώην τηλεγραφητή από τη Βενεζουέλα το παρατσούκλι «ο νέος Σαντίνο».
Τον Ιούνη του 1929 πραγματοποιείται στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής η 1η Κομμουνιστική Συνδιάσκεψη της Λατινικής Αμερικής. Συμμετείχαν 38 αντιπρόσωποι από 15 χώρες (Αργεντινή, Κούβα, Βραζιλία, Περού, Ελ Σαλβαδόρ, Κόστα Ρίκα, Γουατεμάλα, Ουρουγουάη, Κολομβία, Βολιβία, Εκουαδόρ, Παναμάς, Μεξικό, Παραγουάη) από την περιοχή, αλλά επίσης και εκπρόσωποι της Κομμουνιστικής Διεθνούς, της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων και των Κομμουνιστικών Κομμάτων ΗΠΑ και Γαλλίας. Το ίδιο έτος, το Γραφείο Καραϊβικής συνέστησε στην Barranquilla μια επιτροπή υποστήριξης στο ανερχόμενο κομμουνιστικό κίνημα που δρούσε στην παρανομία στη Βενεζουέλα. Πρωτεργάτης της αποστολής αυτής ήταν ο Gustavo Machado, μετέπειτα Πρόεδρος του ΚΚ Βενεζουέλας, που έδρευε στην Μπογκοτά. Στη Βενεζουέλα από το 1914 αρκετές ξένες εταιρίες, με επικεφαλής τη Royal Dutch Shell, έκαναν εξόρυξη πετρελαίου από το υπέδαφος, φτάνοντας τον όγκο των 332.000 βαρελιών πετρελαίου. Στο ίδιο έτος ξεκίνησε να λειτουργεί και το πρώτο εμπορικό διυλιστήριο της χώρας. Μεγάλες μάζες αγροτών, τεχνιτών και ψαράδων μετατράπηκαν σε εργάτες πετρελαίου. Με έμπνευση από τα διδάγματα της ταξικής πάλης στη Γηραιά Ήπειρο και τη νικηφόρα έκβαση που είχε για τους μπολσεβίκους, μπόρεσαν και επεκτάθηκαν παραπέρα οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες. Οι ΗΠΑ και η βενεζουελανική δικτατορία, αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο που είχε γι’ αυτές η Οκτωβριανή Επανάσταση, επεσήμαναν το 1918 ότι «τα ριζοσπαστικά ρεύματα της Ευρώπης θα διαδοθούν με ιδιαίτερη δυναμική στις χώρες όπου υπάρχουν φτωχοί και αδαείς, οι οποίοι στερούνται τα πολιτικά τους δικαιώματα. Μια δημόσια προπαγάνδιση (αυτών των ιδεών) μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία μιας εργατικής συμμαχίας σε όλες τις χώρες της Αμερικής, με πρωτοβουλία των Σοσιαλιστικών Κομμάτων του Μεξικού και του Πουέρτο Ρίκο. Αυτή προπαγάνδα είναι επικίνδυνη για μας γιατί οι εχθροί μας μπορεί να την εκμεταλλευτούν και μερικοί από αυτούς να πάνε να διακηρύξουν το δόγμα των ακραίων Ρώσων, δηλαδή την αναδιανομή του πλούτου και της γης μεταξύ των εργαζόμενων και των στρατιωτών». [18]
Στις 5 Μάρτη 1931 δημιουργήθηκε σε πλήρη παρανομία ο πρώτος κομμουνιστικός πυρήνας. Την 1η Μάη του ίδιου χρόνου δημοσιεύεται η πρώτη διακήρυξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας προς τον «εργαζόμενο λαό», η οποία τελείωνε με τη φράση του Λένιν: «Το τουφέκι στον ώμο του εργάτη είναι η μόνη εγγύηση για τη δημοκρατία» και ανάμεσα στα συνθήματά του συμπεριλάμβανε το: «Ζήτω η Σοβιετική Ρωσία!».
Την ίδια στιγμή για πρώτη φορά στη Βενεζουέλα αναφέρεται και σε κομματικό έγγραφο η Μπολσεβίκικη Επανάσταση. Εκεί έγραφε: «Στη Ρωσία, την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, που έχει πληθυσμό 50 φορές παραπάνω από τη Βενεζουέλα και έχει υποφέρει για αιώνες μια τόσο αιματηρή τυραννία όπως αυτή του Gómez, την τυραννία των τσάρων, οι εργάτες και αγρότες πριν δεκατρία χρόνια ανέτρεψαν αυτήν την κυβέρνηση για να εγκαθιδρύσουν την κυβέρνηση της τάξης τους, την εργατοαγροτική κυβέρνηση, τη λεγόμενη σοβιετική. Μοίρασαν τα εδάφη των μεγαλογαιοκτημόνων σε αυτούς που τα δουλεύουν άμεσα και τα εργοστάσια, τα ορυχεία και οι εταιρίες έγιναν κοινωνική ιδιοκτησία των Σοβιετικών εργαζόμενων. Οι μισθοί αυξάνονται, οι τιμές πέφτουν και δεν υπάρχουν άνεργοι, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια υπάρχει προτεραιότητα για τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους και η κυβέρνηση παρέχει τα πάντα σε όλους τους σπουδαστές. Η γυναίκα απολαμβάνει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα και πλεονεκτήματα με τους άντρες και παίρνει άδεια μετ’ αποδοχών δύο μήνες πριν και δύο μήνες μετά από τη γέννα. Κάτω από την εργατοαγροτική κυβέρνηση, χτίζονται στη Σοβιετική Ρωσία άνετα σπίτια υγιούς διαμονής για τους εργάτες, εκπληκτικές εγκαταστάσεις αποκατάστασης, νοσοκομεία, λέσχες, βιβλιοθήκες και σχολές για τους εργαζόμενους, οι οποίοι απολαμβάνουν ελευθερία και ευημερία που για τους εργαζόμενους του υπόλοιπου κόσμου που παράγουν τα πάντα είναι ακόμα άγνωστα. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου παλεύουν και οργανώνονται για να κάνουν ό,τι έκαναν και τα ταξικά αδέρφια τους στη Ρωσία.» [19]